Racisme in Israël

Van het weblog van Stan van Houcke: De Israelische Terreur 589

Dit vertelde Mohammed Zeidan van The Arab Association for Human Rights mij een tijd geleden:

Je hoeft de rapporten van Amnesty International, Human Rights Watch of van de VN-rapporteur professor Dugard maar te lezen en men weet hoe grootschalig de Israëlische mensenrechtenschendingen hier, in deze regio, zijn. En toch weigert de Europese Unie zich aan de eigen verdragsregels te houden, en daadwerkelijke stappen te ondernemen. Wat de Europese politici goed moeten beseffen is dat een van de grote mislukkingen van Oslo het feit was dat de belangrijkste vraagstukken niet werden aangepakt en dat nagenoeg hetzelfde nu weer gebeurt. De problemen worden almaar vooruit geschoven, maar ooit zal toch het vluchtelingenvraagstuk moeten worden opgelost. Ooit zal Israel gedwongen moeten worden zich aan het internationaal recht te houden, de Muur af te breken, de nederzettingen te ontruimen, de bezetting te stoppen. Laat men dat dan nu doen. Hoe langer men wacht des te uitzichtlozer wordt het dagelijkse leven voor de Palestijnen. Ook voor de Palestijnse Israëli’s. Een voorbeeld is dat onze joodse landgenoten in alle openbaarheid over ons discussiëren als ‘een demografisch gevaar’. Er wordt nu een politiek beleid ontwikkeld om de zogeheten ‘demografische dreiging’ te neutraliseren. Een van onze ministers roept op tot een ‘transfer’ en wat dat betekent weten de Palestijnen sinds 1948 maar al te goed. Op hun beurt stellen de joodse kolonisten voor om hun nederzettingen te ruilen voor gebieden in Israël met hoge concentraties Palestijnen. Zo zijn ze in één klap van de Palestijnse Israëli’s af en houden ze het land en water op de bezette Westoever. Uit een onderzoek van de Universiteit van Haifa blijkt dat 67 procent van de joods-Israeli’s voor een ‘bevolkingstransfer’ is, met andere woorden meer dan tweederde van de joden in Israël is ervoor dat wij verdwijnen!

December 2007 citeert Haaretz Sami Michael die verklaarde: ‘het racisme in de Israëlische samenleving bereikt nieuwe hoogtepunten, dat de vrijheid van meningsuiting en de privacy schendt.’ Deze president van de Associatie voor Burger Rechten in Israël (ABRI) verklaarde dit tijdens de presentatie van hun jaarlijks rapport. Geconstateerd werd dat het aantal racistische voorvallen tegen Palestijnen met 26 procent was toegenomen en dat ‘twee keer zoveel joden verklaren een haatgevoel tegenover Arabieren te koesteren. “Wij zijn een samenleving onder een democratisch regime waarvan de instituten worden ondermijnd,” aldus Michael.’

Mohammed Zeidan benadrukt het feit dat meer dan tweederde van de joden in Israël hun Palestijnse landgenoten weg wil hebben. ‘Tweederde, en dit is de toekomst van Israël. Vandaar dat steeds meer ontwikkelde Palestijnen het land willen verlaten. Ze kunnen hier geen carrière opbouwen. Vice-premier Avigdor Lieberman, die zelf uit Moldavië komt, spreekt openlijk over onze transfer, het staat in zijn partijprogramma. Hij wordt niet gezien als een Meir Kahane, wiens Kach partij nog in 1986 werd verboden vanwege racisme, integendeel Lieberman is een van de belangrijkste politici in Israël, wiens racisme salonfähig is geworden. Het gevolg is dat het vertrouwen in de politiek onder de Palestijnen in Israël almaar afneemt. Dat is ook te zien aan de opkomstcijfers tijdens verkiezingen. In toenemende mate zoekt men de oplossing in alternatieven. Het enthousiasme voor deelname aan initiatieven vanuit de civil society of vanuit de islam neemt toe. Men voelt zich in de steek gelaten, ze weten dat ze nu voor zichzelf moeten opkomen. Een belangrijk gegeven is dat de Palestijnen in Israël menen niet echt een rol in het geheel te spelen, zeker niet vergeleken met de Palestijnen op de Westoever of Gaza, of Libanon en Irak. Ze zijn geïsoleerd, in Israel zowel als van de Arabische wereld. Bovendien, wie luistert er naar Palestijnen?

Als bijvoorbeeld het Internationaal Gerechtshof in Den Haag verklaart dat de Muur en de nederzettingen illegaal zijn en dat de regeringen verplicht zijn hiertegen stappen te ondernemen dan zien ze dat niemand iets doet. Sterker nog: in hetzelfde jaar dat het Hof deze conclusie trok, werd de status van Israël in de Associatie Overeenkomst met de Europese Unie opgewaardeerd. De Palestijnen, ook die in Israël, zien dat recht en mensenrechten voor de Europese Unie in de praktijk geen serieuze richtlijn zijn in hun politiek. Wij merken dat bij ons onderwijsprogramma. Het kost ons moeite uit te leggen dat mensenrechten wel degelijk belangrijke criteria zijn. De eerste reactie is: dit zijn allemaal slagzinnen, theorieën. “Welke mensenrechten?” vragen ze ons. “Gelden die ook voor ons? Waar en wanneer dan?”

Wij moeten onze leerlingen echt overtuigen dat ook zij de mensen zijn waarover de mensenrechten gaan. We proberen ze het vertrouwen te geven dat ook zij aanspraak kunnen doen op internationale rechtsregels. De Palestijnen beseffen maar al te goed dat de etnische zuivering van 1948 ongestraft kon plaatsvinden. Ze weten dat Israël straffeloos het recht kan schenden. Daarom zal men niet snel Palestijnen in dit land zien deelnemen aan bijvoorbeeld een demonstratie tegen het racisme van Lieberman of de dreigende zogeheten “transfer”.


Mohammed Zeidan is full-time Executive Director and Director of International Advocacy Programme for the Arab Association for Human Rights. (HRA) The organisation, founded in 1988 by lawyers and community activists, is an independent, grassroots, non-governmental organization (NGO), registered in Israel.
Zeidan received a BA in Geography from Hebrew University and attending Columbia University’s Human Rights Advocates Program. He interned at Amnesty International General Secretariat Middle East Research Department in London and at the Lawyers Committee for Human Rights United Nations Program in New York. He also received a certificate in NGO administration and strategy from Haifa University. In 2003, Zeidan took an advanced course at Haifa University for NGO directors.