Bommen op Gaza, kassa voor ons

HANS LAMMERANT hoort graag de ronkende verklaringen waarmee Belgische politici het Israëlische geweld in Gaza veroordelen. Maar waarom doen ze er dan niets aan waar ze kunnen? Zijn de winsten uit de wapenhandel dan toch belangrijker dan mensenrechten?


Minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open VLD) spreekt zich fors uit tegen de Israëlische aanval op Gaza en roept op tot een wapenstilstand. Een positief signaal. Toch valt het op dat het Belgische beleid uitblinkt in sterke verklaringen, maar niet in daden.

De luchthaven van Bierset is het voorbije jaar uitgegroeid tot draaischijf van de wapenhandel van en naar Israël. De vrachtafdeling van de Israëlische luchtvaartmaatschappij El Al is een levenslijn voor het Israëlische leger en verzorgt dagelijks 2 à 3 vluchten van of naar de VS, met tussenstop in Bierset. Ook de Belgische wapenuitvoer naar Israël is sinds 2004 sterk gestegen.

De principes blijken, net als in 2003 tijdens de Irak-oorlog, te reiken tot waar de zakelijke belangen beginnen. België verdient goed aan de oorlog.

Tot voor kort vloog El Al op Schiphol. In 2005 en 2006 werden ruim 160 miljoen slaghoedjes, 17 miljoen stuks munitie en tienduizenden patronen, rookgranaten en ontstekers uit de Verenigde Staten via Schiphol aan het Israëlische leger geleverd. De Waalse gewestregering is niet zo transparant als de Nederlandse over de doorvoervergunningen die ze verstrekt, maar wel even vlot in het afleveren ervan. Terwijl het bommen regent op Gaza, wordt via Bierset volop verse munitie geleverd aan het Israëlische leger.

De andere Israëlische luchtvaartmaatschappij, CAL, doet dezelfde route met 2 vluchten per dag. Ze brengt ons Israëlische landbouwproducten, o.a. uit de nederzettingen in de bezette gebieden. Een lading wapentuig op de terugweg zal waarschijnlijk geen uitzondering zijn. 20 tot soms 50procent van de vluchten op Bierset nemen deze maatschappijen voor hun rekening. Blijkbaar zijn het te belangrijke klanten om ze lastig te vallen met de exportwetgeving op wapens.

Even opvallend is dat de Belgische wapenuitvoer naar Israël sinds 2004 sterk gestegen is. De oorlog tegen Libanon was geen beletsel om daarmee door te gaan. Het meest lakse, zeg maar schandalige uitvoerbeleid is dat van het Brusselse gewest, dat nog nooit een vergunning geweigerd heeft. Sabca rijfde in 2005 en 2007 een groot moderniseringscontract voor de Israëlische luchtmacht binnen. Waarde: 9.928.601 euro. Het resultaat wordt in Gaza aan den lijve gevoeld en kan u dagelijks op uw tv-scherm bewonderen.

Ook het Waalse gewest keurde in 2007 wapenuitvoervergunningen naar Israël goed: 210.000 euro aan pyrotechnische stoffen voor munitie (vermoedelijk PB Clermont) en 270.000 euro aan onderdelen voor pantserwagens. Waarschijnlijk werd ook een levering vergund van vliegtuigonderdelen door Sonaca, dat samen met IAI-Malat (IAI = Israel Aircraft Industries) aan onbemande vliegtuigen werkt. Deze UAV's zijn boven Gaza in actie te zien. Ten slotte waren er nog enkele vergunningen voor beeldversterkingsapparatuur uit het Brusselse of het Waalse Gewest, met als meest waarschijnlijke leverancier BATS uit Angleur.

Het Vlaamse gewest verleende in 2007 zeven vergunningen voor een kleine 500.000 euro, voornamelijk aan OIP (eigendom van het Israelische Elbit) voor nachtkijkers met vuurgeleidingssystemen. Deze vergunningen hadden wel telkens een andere eindbestemming (al is Colombia als eindbestemming voor dit soort scherpschutteruitrusting al even bedenkelijk als Nepal in 2002). Deze uitvoer stond dus niet ten dienste van het Israëlische leger, al versterkt het wel de Israëlische defensie-industrie en is het op die manier een onrechtstreekse hulp.

De wapenwet stelt dat een uitvoer- of doorvoervergunning wordt geweigerd als er voldoende aanwijzingen bestaan dat:

de uitvoer of doorvoer bijdraagt tot een klaarblijkelijke schending van de mensenrechten, of er een duidelijk risico bestaat dat de beoogde uitvoer gebruikt wordt voor binnenlandse onderdrukking.

de uitvoer gewapende conflicten uitlokt of verlengt, bestaande spanningen of conflicten in het land van eindbestemming verergert of in geval van burgeroorlog in het betrokken land.

de uitvoer bijdraagt tot een duidelijk risico dat het ontvangende land het bedoelde materieel voor agressie jegens een ander land gebruikt of er kracht mee wil bijzetten aan territoriale aanspraken.

Wat moet er nog meer staan voor een vergunning voor oorlogsmaterieel voor Israël geweigerd wordt? Heren politici, dank u voor de ronkende verklaringen maar pas eerst de wet toe!

Hans Lammerant is stafmedewerker van de pluralistische vredesbeweging Vredesactie vzw.