In de coulissen van de Anciauxhetze

Lucas Catherine over de invloed die de Joodse lobby uitoefent op de Vlaamse politici. Catherine is auteur en Midden-Oostenspecialist. Op 10 februari verschijnt bij uitgeverij EPO van hem en Charles Ducal 'Gaza, de geschiedenis van de Palestijnse tragedie'.


De Vlaamse regering heeft het incident-Anciaux afgesloten. Lucas Catherine wil nog een vraag beantwoorden: 'Hoe komt het dat figuren als Aron Malinsky of Michaël Freilich, die enkel zichzelf vertegenwoordigen, of het Forum van Joodse Organisaties, dat zichzelf opwerpt als de stem van de Joodse gemeenschap, en vaak gewoon als spreekbuis van Israël, zo'n impact hebben op Belgische politici?'

'Ik moest ook denken aan de honderden dode kinderen in de
Gazastrook, ook bewust door een agressor omgebracht, zonder dat die agressor opgepakt werd", schreef Bert Anciaux een week geleden. In de dagen daarvoor had hij op zijn blog al acht keer naar de afschuwelijke oorlog in Gaza verwezen, maar nu dook Gaza op in een stuk over het drama in Dendermonde. En dat beroerde de gemoederen in Vlaanderen. Nu is op het gemoed spelen een van de manieren waarop Anciaux aan politiek doet, en met enig succes. De woordvoerders van Israël hadden eerst al moeten slikken dat een rist culturele figuren die anders niet over Palestina publiceren, van Jan Goossens tot Axelle Red, nu plots een oproep ondertekenden om Israël te boycotten. Ze kregen schrik dat de publieke opinie zich tegen Israël zou kunnen keren. Daarom ook dat Karel De Gucht - u weet wel, de minster die op de website van Buitenlandse Zaken een oproep laat zetten om in de Israëlische wapenindustrie te investeren - de zes kinderslachtoffers uit Gaza met hun begeleiders niet, zoals eerst gepland, liet opvangen in (Marokkaanse) onthaalgezinnen, maar verbande naar een opvangcentrum in Yvoir. Ze zouden eens hun verhaal kunnen doen. En dan kwam Bertje met zijn allesbehalve gespeelde emotie.

Werk aan de winkel, dacht de lobby, en Joods Actueel activeerde de Israëlische ambassade. Plots stond de Wetstraat in rep en roer. Hoe komt het dat figuren als Aron Malinsky of Michaël Freilich, die enkel zichzelf vertegenwoordigen, of het Forum van Joodse Organisaties, dat zichzelf opwerpt als de stem van de Joodse gemeenschap en vaak gewoon als spreekbuis van Israël, zo'n impact hebben op Belgische politici?

Het Forum is een vzw met nog geen twintig leden. Professor Henri Rosenberg (Universiteit Antwerpen en Nijmegen) omschrijft het als "een clubje van happy fews dat niet openstaat voor toetreding en waarvan de leden niet verkozen worden". Het Forum is niet representatief. Toen ze opriepen voor een steunbetoging aan Israël in het Antwerpse stadspark op 11 januari werden in alle synagogen pamfletten uitgedeeld om niet mee te betogen. Drie orthodoxe organisaties publiceerden een brief in de pers waarin ze verklaarden dat ze niets met de politiek in het Midden-Oosten te maken wilden hebben. De persfotografen hadden dan ook moeite om tijdens die betoging een paar orthodoxen in beeld te brengen. Woordvoerster van het Forum is Diane Keyser, samen met Hans Knoop. Drijvende kracht achter het Forum is Pinkas Kornfeld van de orthodoxe gemeente Machsike Hadass; een netwerker die bij velen niet zo graag gezien is. Hij wordt onder meer verweten de officiële vertegenwoordiger in België te zijn van Kach. Kach is een moorddadige organisatie van joodse kolonisten die zowel in de VS als in het Verenigd Koninkrijk op de lijst van terroristische organisaties staat.

Inburgering is niet koosjer
Deze mensen baseren hun macht op twee gegevens: ze zijn bij de weinige Antwerpse Joden die fatsoenlijk Nederlands spreken. De voertalen in de gemeenschap zijn Jiddisch, Hebreeuws en Frans. Ook onze politici weten dat. Bij elke verkiezing prijzen zij zichzelf en hun liefde voor Israël aan op speciale pamfletjes in het Jiddisch of Hebreeuws. De grote meerderheid van de Antwerpse Joden houdt zich bezig met religie of met Israël en is absoluut niet geïntegreerd. Nog maar heel recentelijk tekenden alle rabbijnen van Antwerpen een religeus verbod op inburgering en verklaarden ze de cursussen maatschappelijke oriëntatie niet-koosjer. Als imams zoiets zouden doen, zouden de voorpagina's van de kranten niet groot genoeg zijn. Nu hoorde zelfs Marino het niet in Keulen donderen.

Een tweede pijler waarop hun invloed op de Belgische politici steunt, is hun vaardigheid om binnen een gemeenschap die de Belgische politiek alleen maar volgt in zoverre Israël erbij betrokken is, stemmen te ronselen. Een mooi voorbeeld vormden de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen, die op een joodse feestdag vielen en waarbij de orthodoxen dus per volmacht moesten stemmen. Natuurlijk dat de twee belangrijkste Joodse kandidaten, Claude Marinower (Open Vld) en Aron Malinsky (sp.a), aan volmachten probeerden te geraken. Ze zouden dom zijn als ze dat niet deden. Maar buiten hen waren er nog actoren. Aron Kohen, de zoon van rabbi J.M. Kohen, verzamelde bij de orthodoxen liefst tweeduizend blanco volmachten voor Open Vld. CD&V viel een beetje uit de boot ondanks haar Joodse kandidaat David Freilich, maar die kon blijkbaar alleen binnen zijn familie enkele volmachten ronselen. Machsike Hadass, de orthodoxe gemeente waarvan Pinkas Kornfeld voorzitter is, ronselde voor de sp.a, vooral voor Aron Malinsky. Ook de ultra-orthodoxe beweging riep op om socialistisch te stemmen, en David Rosner verzamelde zo maar liefst negenhonderd blanco volmachten voor de sp.a.

Logisch dus dat sp.a-voorzitster Caroline Gennez op de stoep van het Forum stond om Anciaux af te vallen. Pauvre Bert. Hij doet mij denken aan een uitspraak van Coluche: "On ne peut pas dire la vérité sur la télé, il y a trop de gens qui regardent." Anciaux zal nu wel geleerd hebben dat de blog van een minister ook zo iets is als die télé van Coluche.