maandag 2 februari 2009

Lange tenen smeken om getrapt te worden

De multiculturele samenleving is geen multihumoristisch gebeuren. Claude Marinower (Open Vld) stoort zich mateloos aan een filmpje in Man bijt hond dat de draak steekt met querulanten uit 'de' Joodse gemeenschap en dat doet in een setting die refereert aan de jaren dertig. De makers van Man bijt hond vonden dat blijkbaar geinig, Marinower en een deel van de Joodse gemeenschap gaan ervan over hun nek en eisen een optreden van de raad van bestuur van de VRT.

De Joodse gemeenschap zit in het defensief en reageert dus offensief. Bert Anciaux bevond zich vorige week ineens midden in een politiek Gaza, van alle kanten bestookt en van overal te hulp geschoten. Ook dit weekend: de chassidische joden weigeren de verplichte inburgeringscursus te volgen. Dat na de woede over Hitlers vermeende 'forel in botersaus' of de rel omdat een Antwerps antiquariaat een boek over Adolf had geëtaleerd.

Lange tenen - zo zien veel Vlamingen die reactie - smeken natuurlijk om op getrapt te worden. Dus was Man bijt hond er als de kippen bij om wat zout in de wonde te wrijven.

Maar een wonde is het wel. Veel Joden voelen zich belaagd. En hun subjectieve gevoel van onveiligheid heeft ook objectieve redenen. Bij de ontspoorde anti-Gazabetoging in Antwerpen waren er vuile antisemitische bijtonen. Er worden nog altijd synagogen en Joodse kerkhoven geschonden. En zopas rehabiliteerde Benedictus XVI een bisschop die de Holocaust blijft ontkennen.

Vandaar dat veel Joden hun 'gevoeligheden' hebben. Net zoals veel Vlamingen er andere hebben of moslims. Bij de Deense Allahcartoons was er een consensus: 'Men moet met alles mogen lachen'.

Terwijl dat in de praktijk niet zo is. Stel eens dat er vandaag een stand-upcomedian op de VRT gitzwarte lol zou trappen met de slachtoffertjes uit Sint-Gillis-Dendermonde. In heel Vlaanderen zou het verontwaardigd klinken van 'Il y a quand même des limites'.

Welja, die zijn er. Bij satire mag inderdaad alles, maar dat betekent nog niet dat alles moet of hoeft. Dat is een subtielere insteek: smaak, respect en zelfs wellevendheid. Het feit dat je zulke begrippen moeilijk administratief of correctioneel kunt sanctioneren, betekent niet dat het geen goede argumenten kunnen zijn. Welke grenzen respecteren we? Niet omdat we moeten van de wet, maar omdat we menen dat dat beter is, als mens.

Door Walter Pauli
Politiek commentator

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.