De multiculturele samenleving is geen multihumoristisch gebeuren. Claude Marinower (Open Vld) stoort zich mateloos aan een filmpje in Man bijt hond dat de draak steekt met querulanten uit 'de' Joodse gemeenschap en dat doet in een setting die refereert aan de jaren dertig. De makers van Man bijt hond vonden dat blijkbaar geinig, Marinower en een deel van de Joodse gemeenschap gaan ervan over hun nek en eisen een optreden van de raad van bestuur van de VRT.
De Joodse gemeenschap zit in het defensief en reageert dus offensief. Bert Anciaux bevond zich vorige week ineens midden in een politiek Gaza, van alle kanten bestookt en van overal te hulp geschoten. Ook dit weekend: de chassidische joden weigeren de verplichte inburgeringscursus te volgen. Dat na de woede over Hitlers vermeende 'forel in botersaus' of de rel omdat een Antwerps antiquariaat een boek over Adolf had geëtaleerd.
Lange tenen - zo zien veel Vlamingen die reactie - smeken natuurlijk om op getrapt te worden. Dus was Man bijt hond er als de kippen bij om wat zout in de wonde te wrijven.
Maar een wonde is het wel. Veel Joden voelen zich belaagd. En hun subjectieve gevoel van onveiligheid heeft ook objectieve redenen. Bij de ontspoorde anti-Gazabetoging in Antwerpen waren er vuile antisemitische bijtonen. Er worden nog altijd synagogen en Joodse kerkhoven geschonden. En zopas rehabiliteerde Benedictus XVI een bisschop die de Holocaust blijft ontkennen.
Vandaar dat veel Joden hun 'gevoeligheden' hebben. Net zoals veel Vlamingen er andere hebben of moslims. Bij de Deense Allahcartoons was er een consensus: 'Men moet met alles mogen lachen'.
Terwijl dat in de praktijk niet zo is. Stel eens dat er vandaag een stand-upcomedian op de VRT gitzwarte lol zou trappen met de slachtoffertjes uit Sint-Gillis-Dendermonde. In heel Vlaanderen zou het verontwaardigd klinken van 'Il y a quand même des limites'.
Welja, die zijn er. Bij satire mag inderdaad alles, maar dat betekent nog niet dat alles moet of hoeft. Dat is een subtielere insteek: smaak, respect en zelfs wellevendheid. Het feit dat je zulke begrippen moeilijk administratief of correctioneel kunt sanctioneren, betekent niet dat het geen goede argumenten kunnen zijn. Welke grenzen respecteren we? Niet omdat we moeten van de wet, maar omdat we menen dat dat beter is, als mens.
Door Walter Pauli
Politiek commentator
maandag 2 februari 2009
Joodse gemeenschap lichtgeraakt om een filmpje dat zijn lichtgeraaktheid in de schijnwerpers plaatst
Artikel uit de DS:
Joden boos op 'Man bijt hond'
De Joodse gemeenschap is niet te spreken over een filmpje dat het programma 'Man bijt hond' afgelopen vrijdag uitzond. Het fragment onder de titel 'Joden weer wat boos' geeft een lijst van instellingen en mensen waarop de Joden nog niet boos zijn.
'Man bijt hond' bracht het naar aanleiding van de rel over de uitspraken van Vlaams minister Bert Anciaux afgelopen week en eerdere incidenten zoals de forel van Hitler.
Stijn Meuris, de maker van de Man Bijt Hond-rubriek 'Het gesproken dagblad' begrijpt de reactie van de Joodse gemeenschap niet.
'In 'Het gesproken dagblad' belichten we op duidelijk satirische wijze het nieuws van de afgelopen week. Het ontgaat de Joden misschien, maar daarin lachen we met alle godsdiensten, politici en gebeurtenissen, zonder uitzondering.'
Meuris blijft achter het filmpje staan. 'Het was bijna lachwekkend hoe de Joodse gemeenschap de afgelopen weken bijna alles op de korrel nam. Wij dienen er in zo'n situaties gewoon voor om op zulke dingen te reageren.'
Mogelijk klacht
Volgens Claude Marinower (Open VLD), zelf van joodse afkomst, was het filmpje er zwaar over. 'En ik behoor helemaal niet tot de categorie van de lange tenen', stelt hij.
Vooral de beelden die gebruikt werden stuitten hem tegen de borst. 'Het allereerste beeld van die bijdrage van vorige vrijdag is treffend, is tekenend. Het aantal stereotypen dat gehanteerd wordt, kris kras, is ook treffend', zegt hij.
De zaak wordt besproken op de volgende raad van bestuur van de VRT. 'Dit is het vijfde incident in drie maanden tijd', aldus Claude Marinower, Jood en lid van de raad van bestuur. 'Mogelijk wordt er een klacht ingediend.'
De vier vorige incidenten
- De forel van Hitler in het Canvas-programma 'Plat Préféré' van Jeroen Meus.
- Een filmpje in Man Bijt Hond over de annulatie van de forel van Hitler
- Advertentie voor het reisprogramma 'Weg met De Soete' waarbij Canvas claimde dat een Hitlerprentr het eerste is wat je vindt als je 'Duitser' intikt op Google.
- Philippe Guebels die zich op de radio afvraagt 'of de Joden bij een gaslek in Antwerpen klacht zullen indienen wegens provocatie' en stelt 'dat ze de Joden niet meer zo makkelijk op de trein zullen krijgen omdat de meeste naar de VS verhuisd zijn'.
In de coulissen van de Anciauxhetze
Lucas Catherine over de invloed die de Joodse lobby uitoefent op de Vlaamse politici. Catherine is auteur en Midden-Oostenspecialist. Op 10 februari verschijnt bij uitgeverij EPO van hem en Charles Ducal 'Gaza, de geschiedenis van de Palestijnse tragedie'.
De Vlaamse regering heeft het incident-Anciaux afgesloten. Lucas Catherine wil nog een vraag beantwoorden: 'Hoe komt het dat figuren als Aron Malinsky of Michaël Freilich, die enkel zichzelf vertegenwoordigen, of het Forum van Joodse Organisaties, dat zichzelf opwerpt als de stem van de Joodse gemeenschap, en vaak gewoon als spreekbuis van Israël, zo'n impact hebben op Belgische politici?'
'Ik moest ook denken aan de honderden dode kinderen in de
Gazastrook, ook bewust door een agressor omgebracht, zonder dat die agressor opgepakt werd", schreef Bert Anciaux een week geleden. In de dagen daarvoor had hij op zijn blog al acht keer naar de afschuwelijke oorlog in Gaza verwezen, maar nu dook Gaza op in een stuk over het drama in Dendermonde. En dat beroerde de gemoederen in Vlaanderen. Nu is op het gemoed spelen een van de manieren waarop Anciaux aan politiek doet, en met enig succes. De woordvoerders van Israël hadden eerst al moeten slikken dat een rist culturele figuren die anders niet over Palestina publiceren, van Jan Goossens tot Axelle Red, nu plots een oproep ondertekenden om Israël te boycotten. Ze kregen schrik dat de publieke opinie zich tegen Israël zou kunnen keren. Daarom ook dat Karel De Gucht - u weet wel, de minster die op de website van Buitenlandse Zaken een oproep laat zetten om in de Israëlische wapenindustrie te investeren - de zes kinderslachtoffers uit Gaza met hun begeleiders niet, zoals eerst gepland, liet opvangen in (Marokkaanse) onthaalgezinnen, maar verbande naar een opvangcentrum in Yvoir. Ze zouden eens hun verhaal kunnen doen. En dan kwam Bertje met zijn allesbehalve gespeelde emotie.
Werk aan de winkel, dacht de lobby, en Joods Actueel activeerde de Israëlische ambassade. Plots stond de Wetstraat in rep en roer. Hoe komt het dat figuren als Aron Malinsky of Michaël Freilich, die enkel zichzelf vertegenwoordigen, of het Forum van Joodse Organisaties, dat zichzelf opwerpt als de stem van de Joodse gemeenschap en vaak gewoon als spreekbuis van Israël, zo'n impact hebben op Belgische politici?
Het Forum is een vzw met nog geen twintig leden. Professor Henri Rosenberg (Universiteit Antwerpen en Nijmegen) omschrijft het als "een clubje van happy fews dat niet openstaat voor toetreding en waarvan de leden niet verkozen worden". Het Forum is niet representatief. Toen ze opriepen voor een steunbetoging aan Israël in het Antwerpse stadspark op 11 januari werden in alle synagogen pamfletten uitgedeeld om niet mee te betogen. Drie orthodoxe organisaties publiceerden een brief in de pers waarin ze verklaarden dat ze niets met de politiek in het Midden-Oosten te maken wilden hebben. De persfotografen hadden dan ook moeite om tijdens die betoging een paar orthodoxen in beeld te brengen. Woordvoerster van het Forum is Diane Keyser, samen met Hans Knoop. Drijvende kracht achter het Forum is Pinkas Kornfeld van de orthodoxe gemeente Machsike Hadass; een netwerker die bij velen niet zo graag gezien is. Hij wordt onder meer verweten de officiële vertegenwoordiger in België te zijn van Kach. Kach is een moorddadige organisatie van joodse kolonisten die zowel in de VS als in het Verenigd Koninkrijk op de lijst van terroristische organisaties staat.
Inburgering is niet koosjer
Deze mensen baseren hun macht op twee gegevens: ze zijn bij de weinige Antwerpse Joden die fatsoenlijk Nederlands spreken. De voertalen in de gemeenschap zijn Jiddisch, Hebreeuws en Frans. Ook onze politici weten dat. Bij elke verkiezing prijzen zij zichzelf en hun liefde voor Israël aan op speciale pamfletjes in het Jiddisch of Hebreeuws. De grote meerderheid van de Antwerpse Joden houdt zich bezig met religie of met Israël en is absoluut niet geïntegreerd. Nog maar heel recentelijk tekenden alle rabbijnen van Antwerpen een religeus verbod op inburgering en verklaarden ze de cursussen maatschappelijke oriëntatie niet-koosjer. Als imams zoiets zouden doen, zouden de voorpagina's van de kranten niet groot genoeg zijn. Nu hoorde zelfs Marino het niet in Keulen donderen.
Een tweede pijler waarop hun invloed op de Belgische politici steunt, is hun vaardigheid om binnen een gemeenschap die de Belgische politiek alleen maar volgt in zoverre Israël erbij betrokken is, stemmen te ronselen. Een mooi voorbeeld vormden de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen, die op een joodse feestdag vielen en waarbij de orthodoxen dus per volmacht moesten stemmen. Natuurlijk dat de twee belangrijkste Joodse kandidaten, Claude Marinower (Open Vld) en Aron Malinsky (sp.a), aan volmachten probeerden te geraken. Ze zouden dom zijn als ze dat niet deden. Maar buiten hen waren er nog actoren. Aron Kohen, de zoon van rabbi J.M. Kohen, verzamelde bij de orthodoxen liefst tweeduizend blanco volmachten voor Open Vld. CD&V viel een beetje uit de boot ondanks haar Joodse kandidaat David Freilich, maar die kon blijkbaar alleen binnen zijn familie enkele volmachten ronselen. Machsike Hadass, de orthodoxe gemeente waarvan Pinkas Kornfeld voorzitter is, ronselde voor de sp.a, vooral voor Aron Malinsky. Ook de ultra-orthodoxe beweging riep op om socialistisch te stemmen, en David Rosner verzamelde zo maar liefst negenhonderd blanco volmachten voor de sp.a.
Logisch dus dat sp.a-voorzitster Caroline Gennez op de stoep van het Forum stond om Anciaux af te vallen. Pauvre Bert. Hij doet mij denken aan een uitspraak van Coluche: "On ne peut pas dire la vérité sur la télé, il y a trop de gens qui regardent." Anciaux zal nu wel geleerd hebben dat de blog van een minister ook zo iets is als die télé van Coluche.
De Vlaamse regering heeft het incident-Anciaux afgesloten. Lucas Catherine wil nog een vraag beantwoorden: 'Hoe komt het dat figuren als Aron Malinsky of Michaël Freilich, die enkel zichzelf vertegenwoordigen, of het Forum van Joodse Organisaties, dat zichzelf opwerpt als de stem van de Joodse gemeenschap, en vaak gewoon als spreekbuis van Israël, zo'n impact hebben op Belgische politici?'
'Ik moest ook denken aan de honderden dode kinderen in de
Gazastrook, ook bewust door een agressor omgebracht, zonder dat die agressor opgepakt werd", schreef Bert Anciaux een week geleden. In de dagen daarvoor had hij op zijn blog al acht keer naar de afschuwelijke oorlog in Gaza verwezen, maar nu dook Gaza op in een stuk over het drama in Dendermonde. En dat beroerde de gemoederen in Vlaanderen. Nu is op het gemoed spelen een van de manieren waarop Anciaux aan politiek doet, en met enig succes. De woordvoerders van Israël hadden eerst al moeten slikken dat een rist culturele figuren die anders niet over Palestina publiceren, van Jan Goossens tot Axelle Red, nu plots een oproep ondertekenden om Israël te boycotten. Ze kregen schrik dat de publieke opinie zich tegen Israël zou kunnen keren. Daarom ook dat Karel De Gucht - u weet wel, de minster die op de website van Buitenlandse Zaken een oproep laat zetten om in de Israëlische wapenindustrie te investeren - de zes kinderslachtoffers uit Gaza met hun begeleiders niet, zoals eerst gepland, liet opvangen in (Marokkaanse) onthaalgezinnen, maar verbande naar een opvangcentrum in Yvoir. Ze zouden eens hun verhaal kunnen doen. En dan kwam Bertje met zijn allesbehalve gespeelde emotie.
Werk aan de winkel, dacht de lobby, en Joods Actueel activeerde de Israëlische ambassade. Plots stond de Wetstraat in rep en roer. Hoe komt het dat figuren als Aron Malinsky of Michaël Freilich, die enkel zichzelf vertegenwoordigen, of het Forum van Joodse Organisaties, dat zichzelf opwerpt als de stem van de Joodse gemeenschap en vaak gewoon als spreekbuis van Israël, zo'n impact hebben op Belgische politici?
Het Forum is een vzw met nog geen twintig leden. Professor Henri Rosenberg (Universiteit Antwerpen en Nijmegen) omschrijft het als "een clubje van happy fews dat niet openstaat voor toetreding en waarvan de leden niet verkozen worden". Het Forum is niet representatief. Toen ze opriepen voor een steunbetoging aan Israël in het Antwerpse stadspark op 11 januari werden in alle synagogen pamfletten uitgedeeld om niet mee te betogen. Drie orthodoxe organisaties publiceerden een brief in de pers waarin ze verklaarden dat ze niets met de politiek in het Midden-Oosten te maken wilden hebben. De persfotografen hadden dan ook moeite om tijdens die betoging een paar orthodoxen in beeld te brengen. Woordvoerster van het Forum is Diane Keyser, samen met Hans Knoop. Drijvende kracht achter het Forum is Pinkas Kornfeld van de orthodoxe gemeente Machsike Hadass; een netwerker die bij velen niet zo graag gezien is. Hij wordt onder meer verweten de officiële vertegenwoordiger in België te zijn van Kach. Kach is een moorddadige organisatie van joodse kolonisten die zowel in de VS als in het Verenigd Koninkrijk op de lijst van terroristische organisaties staat.
Inburgering is niet koosjer
Deze mensen baseren hun macht op twee gegevens: ze zijn bij de weinige Antwerpse Joden die fatsoenlijk Nederlands spreken. De voertalen in de gemeenschap zijn Jiddisch, Hebreeuws en Frans. Ook onze politici weten dat. Bij elke verkiezing prijzen zij zichzelf en hun liefde voor Israël aan op speciale pamfletjes in het Jiddisch of Hebreeuws. De grote meerderheid van de Antwerpse Joden houdt zich bezig met religie of met Israël en is absoluut niet geïntegreerd. Nog maar heel recentelijk tekenden alle rabbijnen van Antwerpen een religeus verbod op inburgering en verklaarden ze de cursussen maatschappelijke oriëntatie niet-koosjer. Als imams zoiets zouden doen, zouden de voorpagina's van de kranten niet groot genoeg zijn. Nu hoorde zelfs Marino het niet in Keulen donderen.
Een tweede pijler waarop hun invloed op de Belgische politici steunt, is hun vaardigheid om binnen een gemeenschap die de Belgische politiek alleen maar volgt in zoverre Israël erbij betrokken is, stemmen te ronselen. Een mooi voorbeeld vormden de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen, die op een joodse feestdag vielen en waarbij de orthodoxen dus per volmacht moesten stemmen. Natuurlijk dat de twee belangrijkste Joodse kandidaten, Claude Marinower (Open Vld) en Aron Malinsky (sp.a), aan volmachten probeerden te geraken. Ze zouden dom zijn als ze dat niet deden. Maar buiten hen waren er nog actoren. Aron Kohen, de zoon van rabbi J.M. Kohen, verzamelde bij de orthodoxen liefst tweeduizend blanco volmachten voor Open Vld. CD&V viel een beetje uit de boot ondanks haar Joodse kandidaat David Freilich, maar die kon blijkbaar alleen binnen zijn familie enkele volmachten ronselen. Machsike Hadass, de orthodoxe gemeente waarvan Pinkas Kornfeld voorzitter is, ronselde voor de sp.a, vooral voor Aron Malinsky. Ook de ultra-orthodoxe beweging riep op om socialistisch te stemmen, en David Rosner verzamelde zo maar liefst negenhonderd blanco volmachten voor de sp.a.
Logisch dus dat sp.a-voorzitster Caroline Gennez op de stoep van het Forum stond om Anciaux af te vallen. Pauvre Bert. Hij doet mij denken aan een uitspraak van Coluche: "On ne peut pas dire la vérité sur la télé, il y a trop de gens qui regardent." Anciaux zal nu wel geleerd hebben dat de blog van een minister ook zo iets is als die télé van Coluche.
zaterdag 31 januari 2009
Joods Actueel: we zullen de Gazastrook in een hel veranderen
Voor oorlogszuchtige en extremistische literatuur moet je tegenwoordig in het maandblad Joods Actueel zijn. Het januarinummer, zeg maar het oorlogsnummer, loopt over van de haat tegen iedereen die ook maar de minste kritiek durft te formuleren op het bloederige offensief van het Israëlisch leger in de dichtbevolkte en uitgehongerde Gazastrook.
Ludo Abicht, die onlangs in De Standaard in een bespreking van zijn autobiografie nog een gewaardeerd filosoof, lesgever, opiniemaker en die bovendien een aantal boeken over het jodendom schreef, wordt in Joods Actueel genadeloos neergesabeld. Abicht is een fanatieke vijand van Israël, huilt erevoorzitter van Joods Actueel Louis Davids. “Een demagoog die geen leugens en halve waarheden vermijdt.” Davids besluit: “Dat Ludo Abicht ophoudt zich als Jodenvriend voor te stellen. Dat was schijnbaar vroeger wel het geval, maar dat behoort nu zeker tot het verleden. Nu kunnen wij zeggen: “Heer, bescherm ons van onze vrienden, van onze vijanden zullen wij onszelf wel beschermen.” En Davids voegt er aan toe dat het extreemrechtse 't Pallieterke wel objectief is.
Anti-oorlogsdemonstranten krijgen er natuurlijk ook van langs. Uw opinie telt niet meer mee, laat Hanoch Daum de betogers weten. “Het kan vreemd klinken, maar als, om voor onze medeburgers een normaal leven te verzekeren, het leven van de inwoners in de Gazastrook in een hel moeten veranderen, dan is dat zeer tot onze spijt precies wat we zullen doen.”
Een “usual victim” is natuurlijk Lucas Cathérine. Een auteur die “nazibronnen gebruikt om zijn gedachtengoed te staven”. Joods Actueel ligt zelf aan de oorsprong van die roddel. In februari 2007 bestudeerden zij met een groep medewerkers het standaardwerk “Palestina, de laatste kolonie” van Lucas Cathérine. In het vuistdikke boek vonden zij één cijfer over het Britse bewind in Palestina (namelijk dat er 20.000 Palestijnen in 35 kampen werden opgesloten) dat ook vermeld wordt in een boek uit 1939 van de voor de rest onbekende auteur Gert Winsch. Dat boek prijkt ook op een lijst van boeken die door de nazi's gebruikt zijn in hun propaganda tegen de Britten. Bravo voor Lucas Cathérine dat dat het enige is wat ze konden vinden, maar voor Joods Actueel is dat genoeg om hem voor de rest van zijn leven uit te schelden voor nazi.
Ook Indymedia.be, NV-A en Groen! delen in de klappen. Zelfs het Centrum voor Gelijke Kansen moet het ontgelden.
Verder in het blad haalt Louis Davids ook nog eens uit naar gemengde huwelijken: “met alle negatieve gevolgen voor de gemeenschap”.
Het is een kunst, zoveel onverdraagzaamheid ballen in 74 pagina's. Maar of dit onderdeeltje van de zionistische lobby daar veel harten mee wint...
Ludo Abicht, die onlangs in De Standaard in een bespreking van zijn autobiografie nog een gewaardeerd filosoof, lesgever, opiniemaker en die bovendien een aantal boeken over het jodendom schreef, wordt in Joods Actueel genadeloos neergesabeld. Abicht is een fanatieke vijand van Israël, huilt erevoorzitter van Joods Actueel Louis Davids. “Een demagoog die geen leugens en halve waarheden vermijdt.” Davids besluit: “Dat Ludo Abicht ophoudt zich als Jodenvriend voor te stellen. Dat was schijnbaar vroeger wel het geval, maar dat behoort nu zeker tot het verleden. Nu kunnen wij zeggen: “Heer, bescherm ons van onze vrienden, van onze vijanden zullen wij onszelf wel beschermen.” En Davids voegt er aan toe dat het extreemrechtse 't Pallieterke wel objectief is.
Anti-oorlogsdemonstranten krijgen er natuurlijk ook van langs. Uw opinie telt niet meer mee, laat Hanoch Daum de betogers weten. “Het kan vreemd klinken, maar als, om voor onze medeburgers een normaal leven te verzekeren, het leven van de inwoners in de Gazastrook in een hel moeten veranderen, dan is dat zeer tot onze spijt precies wat we zullen doen.”
Een “usual victim” is natuurlijk Lucas Cathérine. Een auteur die “nazibronnen gebruikt om zijn gedachtengoed te staven”. Joods Actueel ligt zelf aan de oorsprong van die roddel. In februari 2007 bestudeerden zij met een groep medewerkers het standaardwerk “Palestina, de laatste kolonie” van Lucas Cathérine. In het vuistdikke boek vonden zij één cijfer over het Britse bewind in Palestina (namelijk dat er 20.000 Palestijnen in 35 kampen werden opgesloten) dat ook vermeld wordt in een boek uit 1939 van de voor de rest onbekende auteur Gert Winsch. Dat boek prijkt ook op een lijst van boeken die door de nazi's gebruikt zijn in hun propaganda tegen de Britten. Bravo voor Lucas Cathérine dat dat het enige is wat ze konden vinden, maar voor Joods Actueel is dat genoeg om hem voor de rest van zijn leven uit te schelden voor nazi.
Ook Indymedia.be, NV-A en Groen! delen in de klappen. Zelfs het Centrum voor Gelijke Kansen moet het ontgelden.
Verder in het blad haalt Louis Davids ook nog eens uit naar gemengde huwelijken: “met alle negatieve gevolgen voor de gemeenschap”.
Het is een kunst, zoveel onverdraagzaamheid ballen in 74 pagina's. Maar of dit onderdeeltje van de zionistische lobby daar veel harten mee wint...
Zielig
De Vlaamse regering heeft een officiële verklaring uitgestuurd. De ministerraad heeft immers unaniem beslist dat er geen verband te leggen valt tussen het drama in Dendermonde en de oorlog in Gaza.
Daar gaat men op het internationale diplomatieke forum van opkijken. Hoe Belgenmoppen worden geboren. De unanieme verklaring kwam er na een weekje waarin een al even unanieme hysterie zich meester had gemaakt van een behoorlijk deel van het politieke personeel.
Eric Van Rompuy omschreef het Barbertje dat moest hangen als 'de meest zielige politicus ooit'. Nog afgezien of hij de best geplaatste is om net die beeldspraak te gebruiken, slaat dit nergens op. Natuurlijk weet iedereen, Bert Anciaux inbegrepen, dat er geen vergelijking mogelijk is tussen de daden van een psychopaat en die van de Israëlische regering.
Maar is het zo gek om een gedachtesprong te maken tussen dode kinderen? Je af te vragen waarom de dood van twee kinderen en een onthaalmoeder in Dendermonde goed is voor ettelijke riemen krantenpapier en een storm van protest, ook al was hij misschien nooit te voorkomen geweest, terwijl honderden dode kinderen door een bewuste en geplande militaire optie hooguit het slachtoffer van 'disproportioneel geweld' worden genoemd, waarna iedereen overgaat tot de orde van de dag?
Is het onpeilbare en niet te bevatten verdriet van de nabestaanden in Dendermonde wezenlijk anders dan dat van een Palestijnse moeder die het kapotgebombardeerde lichaampje van haar kind begraaft, anders dan dat van de ouder die haar of zijn kind na een verkeersongeval heeft verloren en nooit meer dan een eenkolommer in de krant heeft gekregen?
Het zal vast niet alleen Anciaux zijn die deze gedachtesprong heeft gemaakt. Dat men één zin, binnen en buiten zijn partij, gebruikt om de al aangeschoten Anciaux verder af te maken, zegt meer over de aanvallers dan over het doelwit.
Dendermonde heeft niets te maken met Gaza, behalve het resultaat: dode kinderen. Veel te veel dode kinderen. Er zijn 13 Israëli's gesneuveld in Gaza, en 1.300 Palestijnen, onder wie minstens 250 kinderen. Mogen we daar van de Israëlische ambassade nog verontwaardigd over zijn, zonder meteen voor antisemiet uitgekreten te worden?
Yves Desmet
Politiek commentator
Daar gaat men op het internationale diplomatieke forum van opkijken. Hoe Belgenmoppen worden geboren. De unanieme verklaring kwam er na een weekje waarin een al even unanieme hysterie zich meester had gemaakt van een behoorlijk deel van het politieke personeel.
Eric Van Rompuy omschreef het Barbertje dat moest hangen als 'de meest zielige politicus ooit'. Nog afgezien of hij de best geplaatste is om net die beeldspraak te gebruiken, slaat dit nergens op. Natuurlijk weet iedereen, Bert Anciaux inbegrepen, dat er geen vergelijking mogelijk is tussen de daden van een psychopaat en die van de Israëlische regering.
Maar is het zo gek om een gedachtesprong te maken tussen dode kinderen? Je af te vragen waarom de dood van twee kinderen en een onthaalmoeder in Dendermonde goed is voor ettelijke riemen krantenpapier en een storm van protest, ook al was hij misschien nooit te voorkomen geweest, terwijl honderden dode kinderen door een bewuste en geplande militaire optie hooguit het slachtoffer van 'disproportioneel geweld' worden genoemd, waarna iedereen overgaat tot de orde van de dag?
Is het onpeilbare en niet te bevatten verdriet van de nabestaanden in Dendermonde wezenlijk anders dan dat van een Palestijnse moeder die het kapotgebombardeerde lichaampje van haar kind begraaft, anders dan dat van de ouder die haar of zijn kind na een verkeersongeval heeft verloren en nooit meer dan een eenkolommer in de krant heeft gekregen?
Het zal vast niet alleen Anciaux zijn die deze gedachtesprong heeft gemaakt. Dat men één zin, binnen en buiten zijn partij, gebruikt om de al aangeschoten Anciaux verder af te maken, zegt meer over de aanvallers dan over het doelwit.
Dendermonde heeft niets te maken met Gaza, behalve het resultaat: dode kinderen. Veel te veel dode kinderen. Er zijn 13 Israëli's gesneuveld in Gaza, en 1.300 Palestijnen, onder wie minstens 250 kinderen. Mogen we daar van de Israëlische ambassade nog verontwaardigd over zijn, zonder meteen voor antisemiet uitgekreten te worden?
Yves Desmet
Politiek commentator
vrijdag 30 januari 2009
Reakties op moedige Anciaux
De Israëlische ambassade beschouwt de vergelijking van Bert Anciaux, die het drama in Dendermonde vergelijkt met Gaza, als absurd en beledigend.Misschien dat de vergelijking op bepaalde vlakken inderdaad wat mank loopt.
In Gaza werden de deuren goed vergrendeld zodat de moordenaar ongestoord zijn werk kon afmaken, vluchten was geen oplossing.
Van een medisch rampenplan was in Gaza geen sprake.
De ambulances die de kinderen in Dendermonde naar ziekenhuizen brachten en ook de ziekenhuizen zelf werden niet gebombardeerd.
Journalisten werden niet geweerd in Dendermonde.
Psychologische bijstand voor de kinderen en ouders in Gaza is onbestaand. Niemand die zich de vraag wil stellen hoe de kinderen daar het trauma verwerken.
Geen enkel zinnig mens die de ouders van de slachtoffertjes in Dendermonde zou durven beschuldigen van uitlokking of van een verpletterende verantwoordelijkheid voor hetgeen gebeurd is.
Terwijl de dader van de steekpartij gelyncht zou worden door een woedende menigte, wordt de Israëlische minister van Buitenlandse zaken hartelijk ontvangen in Brussel.
Kim De Gelder zal waarschijnlijk niet beweren dat als hij echt de "bedoeling" gehad had om kinderen te vermoorden, hij veel meer kinderen had vermoord.
Joods Actueel oppert dit nochtans als een heel logisch argument, "indien Israël bewust kinderen wilde vermoorden zou het machtigste leger in het Midden-Oosten veel meer kinderen kunnen ombrengen als dit de bedoeling was."
De vergelijking van beide drama's waarin kinderen slachtoffer zijn geworden gaat dus niet helemaal volledig op, maar ze is volkomen terecht.
Wat moet er nog meer gebeuren vooraleer de ogen van de Westerse regeringsleiders opengaan?
Tot die tijd blijft Israël zich in een roes van onaantastbaarheid wanen, waarbij iedereen die de waarheid durft te zeggen op het matje geroepen wordt.
Bianca Fraipont
9280 Lebbeke
Onze democratische partijen zijn er als de kippen bij om minister Anciaux op het matje te roepen. Staan onze parlementairen dan echt niet achter democratie
- dat ze door de knieën gaan voor een kleine fanatieke groep zionisten in België die op de bres staan om allen die kritiek op Israël uiten willen smoren?
- dat ze de racistische staat Israël steunen met de jarenlange mensenrechtenschendingen?
- en willen het internationaal recht niet doen uitvoeren? Ook internationale wetten dienen om toegepast te worden.
Onze Parlementairen weten blijkbaar niet meer wat het betekent het Internationaal Recht uitvoeren:
• Israël moet zich onvoorwaardelijk terugtrekken uit de in 1967 bezette gebieden: àlles wat Israël in de bezette Westbank en Gazastrook doet is illegaal en moet gestopt worden. In de Gazastrook is het zelfs meer dan illegaal: het zijn misdaden tegen de menselijkheid.
• Onze parlementairen vergeten blijkbaar dat de Palestijnen dit jaar 42 jaar bezet zijn door Israël. Het zijn dus gèèn gelijke partijen!
• Israël moet gelijke rechten geven aan al zijn inwoners, inclusief de Palestijnen
• Israël moet de mensenrechten respecteren
• Israël moet de Muur afbreken op bezet gebied en schadevergoeding betalen voor de aangebrachte schade.
• Israël moet de Palestijnse vluchtelingen terug laten keren en schadevergoeding betalen voor de jarenlange geleden schade
• Dat alles betekent dat Israël geen “joodse” staat zou zijn, maar een democratische staat met gelijke rechten voor joden, christenen en moslims. De vraag is echter, willen onze parlementairen wel een democratisch Israël-Palestina?
Hoelang laten onze zogenaamde democraten de door Israël gepleegde oorlogsmisdaden toe, en blijven ze deze zelfs steunen en iedereen die er kritiek op durft uiten, het zwijgen op leggen?
Een zwarte dag voor de Vlaamse en Belgische regering en partijen: zó zal het in de geschiedenislessen doorgegeven worden. De ogen van onze jongeren gingen open tijdens de Gaza-oorlog. Parlementairen zullen dit niet kunnen tegenhouden!
Reactie Mario Bergen:
Gaza-holocaust schudt de wereld wakker
Niet de politieke leiders, maar wel de bevolking werd wereldwijd wakker geschud na de agressieve Israëlische campagne tegen de Palestijnen in de Gazastrook. Honderden miljoenen mensen hoorden alzo voor het eerst over de Israëlische bezetting van Palestina. Met de bombardementen zorgde Israël ongewild voor de grootste mediacampagne ooit voor het Palestijnse volk. Het was een bewustmaking van jewelste voor vele mensen die zagen wat een bezetting en agressieve oorlogsmisdaden inhouden.
Israël voelde al snel de boycot van fruit en groenten door Scandinavische landen, het V.K. en Jordanië. Landbouwers in Israël bleven langer met het oogst zitten en hun producten raakten minder snel verkocht. De Franse firma Veolia, die een tramverbinding aanlegt tussen Jeruzalem en de illegale kolonies, mist daardoor een Zweeds contract t.w.v. 3,5 miljard euro, het grootste lopende publieke Europese contract. Al tien jaar was Veolia de uitbater van het metrovervoer in Zweden. Nu willen de Zweden niet langer weten van Veolia, dat samen met twee Israëlische partners ook verantwoordelijk is voor een van de grootste ontziltingsprojecten ter wereld, dit in Ashkelon.
7,9 miljoen gelovigen van de Verenigde Methodistische Kerk gaan veel aandacht besteden de volgende dagen rond de Nakba. Zo zijn er sprekers en gebedsmomenten. Een fototentoonstelling over de Nakba van de denktank Sabeel zal worden getoond. Deze denktank voor kerk-activisten is tegen de bezetting én voor het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen naar Israël. Sabeel verwerpt ook een homogeen joodse staat Israël.
In het Verenigd Koninkrijk waren er acties en sit-ins in zeventien universiteiten door studenten.
En groep Amerikaanse universiteitsprofessoren roept inmiddels - voor het eerst - op tot een academische- en culturele boycot van Israël.
Alsmaar meer stemmen in Israël gaan op voor een campagne van Boycot, Divestment en Sancties (BDS). 500 Israëlische joden, waaronder tientallen gekende kunstenaars en scholieren, zonden brieven naar de buitenlandse ambassadeurs in Israël. Daarin riepen ze op om maatregelen te nemen tegen Israël door beperkte regels en sancties af te kondigen tegen het apartheidssysteem in Israël. De boycot van Zuid-Afrika was effectief, maar nu wordt Israël nog altijd met fluwelen handschoenen aangepakt.
180 Palestijnse organisaties en vakbonden hebben n.a.v. de Gaza-holocaust aangedrongen op een BDS-campagne.
Veel bloemen voor Valentijn komen uit de bezette Palestijnse gebieden. Israël stuurt deze naar Nederland, waar ze een Nederlands etiket krijgen en dan worden verzonden naar Groot-Brittannië of andere Europese landen. Op 7 februari 2009 wordt een grote demonstratie gehouden aan het hoofdkwartier van Agrexco in Hayes, Middlesex. De actie krijgt de steun van Jews for Boycotting Israeli Goods (J-BIG). Er was ook de oproep tot BDS door de Canadese journaliste-publiciste Naomi Klein in The Guardian.
Israël vernietigt dagelijks het Palestijnse leven, levensonderhoud en huizen; het blijft zijn onwettige kolonies en scheidingsmuur op gestolen land bouwen; het blijft Gaza controleren terwijl het de Westelijke Jordaanoever veranderd in Bantustans, Palestijnse families worden gescheiden van hun scholen, werk en landbouwgrond; men ontzegt Palestijnse vluchtelingen hun recht op terugkeer en stelt een ergere vorm van racisme in werking dan in vele opzichten het Zuidafrikaanse apartheidssysteem.
We kunnen het niet normaal vinden dat Israël de Palestijnse gebieden en de Golan blijft bezetten met zijn leger en kolonisten!
We kunnen het niet aanvaarden dat joden van over heel de wereld welkom zijn in Israël, maar Palestijnen en hun afstammelingen, slachtoffers van de zuiveringscampagnes van 1948 en 1967, niet mogen terugkeren naar wat nu Israël heet.
We kunnen het collectief bestraffen van het Palestijnse volk niet onder de mat vegen. Elke normaal mens moet de massamoord in de Gazastrook veroordelen, alsook de aanvallen met fosfor waardoor Palestijnse kinderen blind werden!
http://www.septicisle.info/uploaded_images/pict205-745792.jpg
Rutgers Staatsuniversiteit in New Jersey heeft alle samenwerking met drie Israëlische universiteiten stopgezet. Professor Barry Qualls zegt “dat op geen enkel ogenblik de veiligheid van zijn studenten in Israël kon worden gegarandeerd”. Rutgers is een van universiteiten met het meeste aantal joodse studenten in Amerika en de beslissing zorgde meteen voor een precedent. Ook de University of Pennsylvania, de Duke University in Durham, North Carolina en het Occidental College in California volgen de aanbevelingen van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse zaken en stoppen alle uitwisselingsprojecten met scholen in Israël. Meer Amerikaanse universiteiten zullen eerstdaags volgen.
Ook internationale schrijvers hebben inmiddels een academische- en culturele boycot geëist na een oproep vanuit de Verenigde Staten. Ze vragen ook om geen Israëlische producten te kopen zolang alle inwoners in de Israëlische staat niet kunnen beschikken over gelijke rechten.
Met de steun van personeelsleden, leerkrachten en professoren in talrijke scholen in het Canadese Quebec heeft ook daar de BDS-campagne nieuwe adem gekregen en ook in Australië is een oproep begonnen om Israël te boycotten.
Eindelijk zijn de burgers massaal wakker geschoten… nu nog de politici.
Mario Bergen
3010 LEUVEN
Voor onze premier die misschien meer begrijpt als het in een gedicht geformuleerd staat:
Aan de kinderen van Gaza
Hoe schokkend,
de reikwijdte van de macht en de misleiding
van jullie vijanden.
Hoe hopeloos het rondrennen
en jullie tegenspartelen in die kooi
waarvan de toegangsdeuren maskerades zijn
voor de grote zogenaamde waarheid die erachter ligt
maar die enkel dienen
voor nog meer weerzinwekkende moordscènes
voor nog meer plezier om van op een heuvel
jullie in de grond te zien boren.
Als het van hen afhangt
verdwijnen jullie het liefst spoorloos
omdat ze bang zijn dingen te weten te komen
over zichzelf, hoe zij alles aan god en religie hechten
en hoe dat alles uiteenrafelt .
Hoe ze uiteindelijk,
als alle haat is uitgeraasd
(kan dat, ooit?)
een prijs moeten betalen voor al het schone wat zij hebben vernietigd.
Daarna komt misschien hun uitgestoken hand.
En opnieuw begrijpen ze niet
met welk een hartgrondige hekel jullie hen de rug toekeren.
omar van hoeylandt, 2009
Myriam Vandecan
29 jan 2009
Norman Finkelstein: Nazi-Duitsland = Israel
NORMAN FINKELSTEIN : " THE GRANDCHILDREN OF HOLOCAUST SURVIVORS FROM WORLD WAR II ARE DOING TO THE PALESTINIANS EXACTLY WHAT WAS DONE TO THEM BY NAZI GERMANY..." 
donderdag 29 januari 2009
Nazistaat Israël haalt uit naar moedige Anciaux, laffe De Gucht neemt afstand
De rel rond Vlaams minister Bert Anciaux (sp.a) neemt uitbreiding ver over onze grenzen. Terwijl de federale regering via de laffe minister van Buitenlandse Zaken De Gucht uitdrukkelijk afstand neemt van de vergelijking van Bert Anciaux tussen het bloedbad in Gaza en het drama in Dendermonde, haalt de ambassade van nazistaat Israël in Brussel zwaar uit naar Anciaux. "Hij demoniseert Israël en brengt het conflict naar de straten van de Belgische steden. Dit was een roekeloze uitspraak, zeker gezien het geweld tegen joden na het conflict in Gaza. Het is een belediging voor de families van de slachtoffers in Dendermonde en voor de joodse staat", klinkt het keihard op de Israëlisch ambassade in Brussel.
Wereldnieuws
Anciaux is met zijn moedige uitspraak wereldnieuws geworden. Het internationale persagentschap AP bracht een artikel over het incident en onder meer de hoogaangeschreven International Herald Tribune pikte dat op. Zoals kon verwacht worden, zijn ook de Israëlische autoriteiten niet opgezet met de uitspraak van Anciaux.
Federale regering
De Belgische ambassadrice in Israël Bénédicte Frankinet haastte zich om officieel en heel duidelijk afstand te nemen van het standpunt van Anciaux. "Het Belgische ministerie van Buitenlandse Zaken heeft al meermaals haar bezorgdheid over de burgerslachtoffers in Gaza uitgedrukt. Elke vergelijking met andere tragische gebeurtenissen vertegenwoordigt op geen enkele manier het standpunt van minister De Gucht of van de Belgische regering."
Roekeloos
Haar Israëlische collega in Brussel pakt Anciaux zwaar aan via woordvoerder Laurent Reichman. "Gezien het recente geweld en de soms harde betogingen tegen joden moeten politici vooral terughoudendheid tonen als ze over het conflict in het Midden-Oosten praten. Deze uitspraak van Anciaux kan alleen maar gezien worden als een roekeloze daad. De toestand in het Midden-Oosten vergelijken met de actie van een eenzame gek is absurd en beledigend, zowel tegenover de families van de slachtoffers in Dendermonde als tegenover de joodse staat."
dinsdag 27 januari 2009
Rabbi's gaven nazi richtlijnen
JERUZALEM (AFP) - Het rabbinaat van het Israëlische leger gaf tijdens het offensief in Gaza de soldaten de richtlijn 'geen mededogen' te tonen.
De Israëlische soldaten kregen van het rabbinaat van het Israëlische leger een brochure mee. Daarin werd hen gevraagd om 'geen mededogen' te tonen jegens de 'vijanden van Israël' tijdens de oorlog in Gaza. Dat heeft gisteren de Israëlische mensenrechtenorganisatie Yesh Din gemeld.
'Medelijden hebben met een wrede vijand komt neer op wreedheid jegens onze eigen soldaten (...) Wij voeren oorlog tegen moordenaars. A la guerre comme à la guerre', aldus een fragment uit de brochure. De tekst put rijkelijk uit verklaringen van de rabbijn Shlomo Aviner, een religieus-nationalistische fundamentalist uit de kolonistenmilieus op de bezette Westelijke Jordaanoever, die tegen elk compromis met de Palestijnen is: 'De Torah verbiedt ons ook maar een morzel (door Israël als 'Israëlisch' beschouwde) grond aan goyims (niet-joden) te geven, of het nu om enclaves, autonome zones of andere concessies gaat die onze nationale zwakheid blootleggen.'
In militaire kringen werd dan weer vernomen dat de Israëlische soldaten de opdracht hadden, zich 'te allen prijze' niet te laten gijzelen. Een luitenant-kolonel gaf zijn troepen de opdracht mee 'zich nog liever met een granaat de lucht in te blazen' dan zich aan de vijand over te geven.
Begrijp je nu waarom deze barbaarse fanatiekelingen geen moeite hebben met kinderen en vrouwen af te slachten?
De Israëlische soldaten kregen van het rabbinaat van het Israëlische leger een brochure mee. Daarin werd hen gevraagd om 'geen mededogen' te tonen jegens de 'vijanden van Israël' tijdens de oorlog in Gaza. Dat heeft gisteren de Israëlische mensenrechtenorganisatie Yesh Din gemeld.
'Medelijden hebben met een wrede vijand komt neer op wreedheid jegens onze eigen soldaten (...) Wij voeren oorlog tegen moordenaars. A la guerre comme à la guerre', aldus een fragment uit de brochure. De tekst put rijkelijk uit verklaringen van de rabbijn Shlomo Aviner, een religieus-nationalistische fundamentalist uit de kolonistenmilieus op de bezette Westelijke Jordaanoever, die tegen elk compromis met de Palestijnen is: 'De Torah verbiedt ons ook maar een morzel (door Israël als 'Israëlisch' beschouwde) grond aan goyims (niet-joden) te geven, of het nu om enclaves, autonome zones of andere concessies gaat die onze nationale zwakheid blootleggen.'
In militaire kringen werd dan weer vernomen dat de Israëlische soldaten de opdracht hadden, zich 'te allen prijze' niet te laten gijzelen. Een luitenant-kolonel gaf zijn troepen de opdracht mee 'zich nog liever met een granaat de lucht in te blazen' dan zich aan de vijand over te geven.
Begrijp je nu waarom deze barbaarse fanatiekelingen geen moeite hebben met kinderen en vrouwen af te slachten?
Forum Zionistiche organisaties gebeten op moedige Anciaux
'Schandelijk', noemt het Forum der Joodse Organisaties fragmenten op de website van minister Bert Anciaux.
Ongehoord. Schandelijk. Het Forum der Joodse Organisaties is niet te spreken over wat Vlaams minister Anciaux schreef naar aanleiding van het drama in Dendermonde: 'Hier gaat het over 15 slachtoffers onder wie 14 kindjes. Het shockeert ons allemaal. Ik moest ook denken aan de honderden dode kinderen in de Gazastrook, ook bewust door een agressor omgebracht en zonder dat die agressor opgepakt werd. Ook hier heeft dood en geweld toegeslagen. Dat alleen al is de hel. Een donderslag bij heldere hemel. Een noodkreet voor alle kinderen.'
Het Forum der Joodse Organisaties daagt Anciaux uit aan te tonen 'dat het Israëlische leger in Gaza - identiek aan de kindermoordenaar in Dendermonde - zonder enige voorafgaande aanleiding doelbewust onschuldige kinderen heeft vermoord.'
Ook de oproep van Anciaux dat elke Vlaming een arafatsjaal zou moeten dragen is in het verkeerde keelgat geschoten. 'Vandaag zou elk rechtgeaarde Vlaming, elk rechtgeaard mens, een arafatsjaal moeten dragen. Uit solidariteit met elke onderdrukte, uit verbondenheid met iedereen die in gevaar is, voor diegenen die elke dag hun leven riskeren.'
Anciaux reageerde daarmee op de Antwerpse buschauffeur die van De Lijn te horen kreeg dat hij niet meer met een arafatsjaal achter het stuur mag zitten. 'Onaanvaardbaar. Alsof het een onvergeeflijke houding is of een ernstige fout. Een arafatsjaal wordt voor sommigen het zoveelste symbool dat moet geweerd worden uit onze samenleving. Wat is er toch zo gevaarlijk aan? Roept het dragen ervan op tot geweld en onverdraagzaamheid? Of is het gewoon een teken van verbondenheid met een getiranniseerd en onderdrukt volk?', schrijft Anciaux.
Ongehoord. Schandelijk. Het Forum der Joodse Organisaties is niet te spreken over wat Vlaams minister Anciaux schreef naar aanleiding van het drama in Dendermonde: 'Hier gaat het over 15 slachtoffers onder wie 14 kindjes. Het shockeert ons allemaal. Ik moest ook denken aan de honderden dode kinderen in de Gazastrook, ook bewust door een agressor omgebracht en zonder dat die agressor opgepakt werd. Ook hier heeft dood en geweld toegeslagen. Dat alleen al is de hel. Een donderslag bij heldere hemel. Een noodkreet voor alle kinderen.'
Het Forum der Joodse Organisaties daagt Anciaux uit aan te tonen 'dat het Israëlische leger in Gaza - identiek aan de kindermoordenaar in Dendermonde - zonder enige voorafgaande aanleiding doelbewust onschuldige kinderen heeft vermoord.'
Ook de oproep van Anciaux dat elke Vlaming een arafatsjaal zou moeten dragen is in het verkeerde keelgat geschoten. 'Vandaag zou elk rechtgeaarde Vlaming, elk rechtgeaard mens, een arafatsjaal moeten dragen. Uit solidariteit met elke onderdrukte, uit verbondenheid met iedereen die in gevaar is, voor diegenen die elke dag hun leven riskeren.'
Anciaux reageerde daarmee op de Antwerpse buschauffeur die van De Lijn te horen kreeg dat hij niet meer met een arafatsjaal achter het stuur mag zitten. 'Onaanvaardbaar. Alsof het een onvergeeflijke houding is of een ernstige fout. Een arafatsjaal wordt voor sommigen het zoveelste symbool dat moet geweerd worden uit onze samenleving. Wat is er toch zo gevaarlijk aan? Roept het dragen ervan op tot geweld en onverdraagzaamheid? Of is het gewoon een teken van verbondenheid met een getiranniseerd en onderdrukt volk?', schrijft Anciaux.
zaterdag 24 januari 2009
Belgische klacht tegen oorlogsmisdaden in Gaza
Advocaten van verschillende Belgische en Franse verenigingen hebben bij het Internationaal Strafhof in Den Haag een informatiedossier ingediend over oorlogsmisdaden die het Israëlische leger zou hebben begaan in Gazastrook. Dat schrijft de krant La Libre Belgique.
Geen illusies
Eén van de advocaten is Georges-Henri Beauthier. Hij vertegenwoordigt de Belgische verenigingen die op 12 januari opriepen tot de Brusselse betoging tegen de oorlog in Gaza. Beauthier maakt zich absoluut geen illusies over het gevolg dat aan het dossier zal worden gegeven. Enkele dagen geleden liet de woordvoerder van procureur Luis Moreno-Ocampo namelijk al weten dat het Strafhof niet bevoegd is voor de misdaden die in Gaza werden begaan, omdat Israël het hof niet erkent.
Speciale rechtbank
Beauthier hoopt wel op de inrichting van een speciale rechtbank, naar het model van het Rwanda- of Joegoslavië-tribunaal. Zo'n rechtbank wordt namelijk in het leven geroepen door de algemene vergadering van de VN, waar de Verenigde Staten niet over een vetorecht beschikken. Meester Beauthier sluit ook niet uit in België een klacht neer te leggen. (belga/adb)
Geen illusies
Eén van de advocaten is Georges-Henri Beauthier. Hij vertegenwoordigt de Belgische verenigingen die op 12 januari opriepen tot de Brusselse betoging tegen de oorlog in Gaza. Beauthier maakt zich absoluut geen illusies over het gevolg dat aan het dossier zal worden gegeven. Enkele dagen geleden liet de woordvoerder van procureur Luis Moreno-Ocampo namelijk al weten dat het Strafhof niet bevoegd is voor de misdaden die in Gaza werden begaan, omdat Israël het hof niet erkent.
Speciale rechtbank
Beauthier hoopt wel op de inrichting van een speciale rechtbank, naar het model van het Rwanda- of Joegoslavië-tribunaal. Zo'n rechtbank wordt namelijk in het leven geroepen door de algemene vergadering van de VN, waar de Verenigde Staten niet over een vetorecht beschikken. Meester Beauthier sluit ook niet uit in België een klacht neer te leggen. (belga/adb)
Militair Israël en het Belgische bedrijfsleven: twee handen op één buik
Inez Louwagie en Ludo De Brabander leggen uit hoe België de Israëlische militaire sector promoot als aantrekkingspool voor investeerders. Inez Louwagie is medewerker van Vredesactie vzw. Ludo De Brabander is medewerker van Vrede vzw.
De regering van Hamas in Gaza heeft de arrestatie van 'tientallen medewerkers' van Israël aangekondigd. Ondertussen blijft de verontwaardiging over het gebrek aan een Europese sanctie tegen Israël voortduren. Vredesactivisten Inez Louwagie en Ludo De Brabander leggen de links tussen het Israëlische leger en het Belgische bedrijfsleven bloot.
Sinds juni 2007 houdt Israël de Gazastrook in een economische wurggreep. Het embargo heeft al tal van mensenlevens gekost. Daarbovenop kwam een moordende militaire campagne die 1.203 mensenlevens en vele duizenden gewonden heeft gekost. De hele infrastructuur is verwoest. Israël wordt daarvoor herhaaldelijk veroordeeld door de internationale gemeenschap. Ook Europa tikt Israël op de vingers. Een zacht tikje weliswaar, vergezeld van een stevige schouderklop. Terwijl Gaza een economische boycot ondergaat, geniet Israël een politieke en economische voorkeursbehandeling van de Europese Unie, zijn belangrijkste handelspartner.
Ook België steekt zijn enthousiasme over de Israëlische economische troeven niet weg. In volle oorlogstijd roept ons ministerie van Buitenlandse Zaken sinds 9 januari 2009 (!) op zijn website het Belgische bedrijfsleven op om te genieten van de knowhow en kansen die de Israëlische militaire industrie te bieden heeft. "Dankzij de verplichte legerdienst en een groot militair-industrieel complex telt Israël veel ingenieurs die na hun legerdienst bedrijven opstarten in de telecommunicatie, ICT en halfgeleiders", zo luidt de cynische boodschap. Het Israëlisch militair-industriële apparaat wordt voor de gelegenheid gepresenteerd als een "economische opportuniteit".
Drieënhalf miljoen Palestijnen leven sinds 1967 in de bezette gebieden onder strenge militaire bewaking, beroofd van hun burgerrechten en onderworpen aan controle en geweld door de Israëlische veiligheidsdiensten. De enclaves waarin Palestijnen gedwongen leven, zijn omgeven door wegversperringen, muren, blokkades en checkpoints. Voor de instandhouding van dat systeem leveren Israëlische en buitenlandse wapenbedrijven het nodige 'veiligheidsmateriaal': helikopters, tanks, scherpschuttersmateriaal, nachtkijkers, sensoren, onbemande verkenningsvliegtuigen en andere technologische snufjes.
'Troef voor Belgische investeerders'
De technologische kennis en industriële capaciteit die Israël daardoor heeft opgebouwd, ziet ons buitenlandministerie als een troef voor de Belgische investeerders. Bedrijven zoals Barco en Dexia worden gepresenteerd als voorbeelden van succesvolle directe investeerders op de Israëlische markt. Israël vormt een interessante groeimarkt voor Belgische exporteurs, zo luidt het. Hoewel Belgische investeerders blijkbaar nog wat aarzelen, vinden onze producten steeds vlotter hun weg naar de Israëlische markt. Zo lees je dat je in Tel Aviv een lekkere reep Côte d'Or of Callebaut kunt kopen of slurpen van een biertje van Hoegaarden of Stella. En als je in de bezette gebieden woont, kun je genieten van een breed gamma aan veiligheidsapparatuur van internationale afkomst. Zelfs Belgische bedrijven die wapens willen leveren aan Israël wordt weinig in de weg gelegd.
De militaire industrie in Israël floreert, dankzij de steun van de VS en toeleveringen van onder meer Belgische bedrijven. Een van de grootste wapenbedrijven, Elbit Systems, is het moederbedrijf van het Oudenaardse OIP. Die maker van nachtkijkers levert regelmatig aan Israël. Elbit is op zijn beurt een belangrijke leverancier van het Israëlische leger.
Volgens de organisatie Who Profits, die op haar website een overzicht geeft van alle bedrijven die meewerken aan de Israëlische bezetting, is Elbit een belangrijke leverancier van elektronische detectiesystemen in de bezette gebieden en aan de Muur. Verder zou het bedrijf onder meer bewakingscamera's en onbemande vliegtuigen ontwikkelen die worden ingezet om Palestijnse gebieden en grensovergangen te controleren.
Geen reden tot ongerustheid
Voor onze overheid vormt de expansie van die industrie geen reden tot ongerustheid. Integendeel, dit soort bedrijven zorgt voor een uitstekend investeringsklimaat. "Ten gevolge van de unieke regionale veiligheidssituatie waarin Israël zich bevindt, heeft het land een uitgebreide kennis en capaciteit opgebouwd betreffende militaire toepassingen en beveiliging. De Israëlisch militaire en veiligheidsindustrie is internationaal actief op vlak van productie van militaire toepassingen, luchtvaart, transportbeveiliging, beveiliging van gebouwen en evenementen, crisismanagement, terrorisme, ICT-beveiliging, en is expert op het vlak van het gebruik van sensoren, fysieke afscheidingselementen, beeldverwerking, observatietechnieken, biometrische analyse en uitrusting van controlekamers", zo lezen we verbijsterd in de digitale brochure van ons buitenlandministerie die de drempels om te investeren in Israël weg moet werken.
Terwijl enkele slachtoffertjes van Gaza met veel trompetgeschal naar onze ziekenhuizen worden getransporteerd, is het met Israël business as usual. België zou nochtans zijn unieke handelsrelaties met Israël kunnen gebruiken als drukkingsmiddel en ervoor kunnen zorgen dat het op geen enkele manier de Israëlische wapenindustrie ondersteunt. Dat vergt de moed geen doorvoer van Amerikaanse wapens toe te laten, geen wapenexport naar Israël toe te staan en ervoor te pleiten dat elke vorm van economische samenwerking gekoppeld is aan eisen voor een rechtvaardige oplossing voor Palestina op basis van het internationaal recht. Het aanprijzen van de Israëlische militaire knowhow als economische troef voor onze investeerders ligt daar een melkwegstelsel vandaan.
De regering van Hamas in Gaza heeft de arrestatie van 'tientallen medewerkers' van Israël aangekondigd. Ondertussen blijft de verontwaardiging over het gebrek aan een Europese sanctie tegen Israël voortduren. Vredesactivisten Inez Louwagie en Ludo De Brabander leggen de links tussen het Israëlische leger en het Belgische bedrijfsleven bloot.
Sinds juni 2007 houdt Israël de Gazastrook in een economische wurggreep. Het embargo heeft al tal van mensenlevens gekost. Daarbovenop kwam een moordende militaire campagne die 1.203 mensenlevens en vele duizenden gewonden heeft gekost. De hele infrastructuur is verwoest. Israël wordt daarvoor herhaaldelijk veroordeeld door de internationale gemeenschap. Ook Europa tikt Israël op de vingers. Een zacht tikje weliswaar, vergezeld van een stevige schouderklop. Terwijl Gaza een economische boycot ondergaat, geniet Israël een politieke en economische voorkeursbehandeling van de Europese Unie, zijn belangrijkste handelspartner.
Ook België steekt zijn enthousiasme over de Israëlische economische troeven niet weg. In volle oorlogstijd roept ons ministerie van Buitenlandse Zaken sinds 9 januari 2009 (!) op zijn website het Belgische bedrijfsleven op om te genieten van de knowhow en kansen die de Israëlische militaire industrie te bieden heeft. "Dankzij de verplichte legerdienst en een groot militair-industrieel complex telt Israël veel ingenieurs die na hun legerdienst bedrijven opstarten in de telecommunicatie, ICT en halfgeleiders", zo luidt de cynische boodschap. Het Israëlisch militair-industriële apparaat wordt voor de gelegenheid gepresenteerd als een "economische opportuniteit".
Drieënhalf miljoen Palestijnen leven sinds 1967 in de bezette gebieden onder strenge militaire bewaking, beroofd van hun burgerrechten en onderworpen aan controle en geweld door de Israëlische veiligheidsdiensten. De enclaves waarin Palestijnen gedwongen leven, zijn omgeven door wegversperringen, muren, blokkades en checkpoints. Voor de instandhouding van dat systeem leveren Israëlische en buitenlandse wapenbedrijven het nodige 'veiligheidsmateriaal': helikopters, tanks, scherpschuttersmateriaal, nachtkijkers, sensoren, onbemande verkenningsvliegtuigen en andere technologische snufjes.
'Troef voor Belgische investeerders'
De technologische kennis en industriële capaciteit die Israël daardoor heeft opgebouwd, ziet ons buitenlandministerie als een troef voor de Belgische investeerders. Bedrijven zoals Barco en Dexia worden gepresenteerd als voorbeelden van succesvolle directe investeerders op de Israëlische markt. Israël vormt een interessante groeimarkt voor Belgische exporteurs, zo luidt het. Hoewel Belgische investeerders blijkbaar nog wat aarzelen, vinden onze producten steeds vlotter hun weg naar de Israëlische markt. Zo lees je dat je in Tel Aviv een lekkere reep Côte d'Or of Callebaut kunt kopen of slurpen van een biertje van Hoegaarden of Stella. En als je in de bezette gebieden woont, kun je genieten van een breed gamma aan veiligheidsapparatuur van internationale afkomst. Zelfs Belgische bedrijven die wapens willen leveren aan Israël wordt weinig in de weg gelegd.
De militaire industrie in Israël floreert, dankzij de steun van de VS en toeleveringen van onder meer Belgische bedrijven. Een van de grootste wapenbedrijven, Elbit Systems, is het moederbedrijf van het Oudenaardse OIP. Die maker van nachtkijkers levert regelmatig aan Israël. Elbit is op zijn beurt een belangrijke leverancier van het Israëlische leger.
Volgens de organisatie Who Profits, die op haar website een overzicht geeft van alle bedrijven die meewerken aan de Israëlische bezetting, is Elbit een belangrijke leverancier van elektronische detectiesystemen in de bezette gebieden en aan de Muur. Verder zou het bedrijf onder meer bewakingscamera's en onbemande vliegtuigen ontwikkelen die worden ingezet om Palestijnse gebieden en grensovergangen te controleren.
Geen reden tot ongerustheid
Voor onze overheid vormt de expansie van die industrie geen reden tot ongerustheid. Integendeel, dit soort bedrijven zorgt voor een uitstekend investeringsklimaat. "Ten gevolge van de unieke regionale veiligheidssituatie waarin Israël zich bevindt, heeft het land een uitgebreide kennis en capaciteit opgebouwd betreffende militaire toepassingen en beveiliging. De Israëlisch militaire en veiligheidsindustrie is internationaal actief op vlak van productie van militaire toepassingen, luchtvaart, transportbeveiliging, beveiliging van gebouwen en evenementen, crisismanagement, terrorisme, ICT-beveiliging, en is expert op het vlak van het gebruik van sensoren, fysieke afscheidingselementen, beeldverwerking, observatietechnieken, biometrische analyse en uitrusting van controlekamers", zo lezen we verbijsterd in de digitale brochure van ons buitenlandministerie die de drempels om te investeren in Israël weg moet werken.
Terwijl enkele slachtoffertjes van Gaza met veel trompetgeschal naar onze ziekenhuizen worden getransporteerd, is het met Israël business as usual. België zou nochtans zijn unieke handelsrelaties met Israël kunnen gebruiken als drukkingsmiddel en ervoor kunnen zorgen dat het op geen enkele manier de Israëlische wapenindustrie ondersteunt. Dat vergt de moed geen doorvoer van Amerikaanse wapens toe te laten, geen wapenexport naar Israël toe te staan en ervoor te pleiten dat elke vorm van economische samenwerking gekoppeld is aan eisen voor een rechtvaardige oplossing voor Palestina op basis van het internationaal recht. Het aanprijzen van de Israëlische militaire knowhow als economische troef voor onze investeerders ligt daar een melkwegstelsel vandaan.
dinsdag 20 januari 2009
Oxfam geeft toe aan dreig- en haatmails van de pro-Israel lobby
BRUSSEL - De ngo kreeg zo veel haatmails dat ze besliste niet deel te nemen aan de Gentse Gaza-betoging.Meer dan zeventig verenigingen stapten zaterdag op in de betoging in Gent om te protesteren tegen het geweld in de Gaza-strook. Oxfam was officieel niet aanwezig. Niets bijzonders, ware het niet dat de ngo de protestmars vooraf wel officieel mee had ondertekend.
'Een van onze lokale vrijwilligers in Gent bleek de vrijheid te hebben genomen om de naam van Oxfam aan de betoging te verbinden. Toen wij daar achter zijn gekomen, hebben we gevraagd om dat niet te doen. Onze vrijwilligers mochten wel ten persoonlijke titel meelopen. Dit is niet meer dan een ongelukkig incident', zegt Koen Van Bockstal, gedelegeerd bestuurder van Oxfam Wereldwinkels en Oxfam Fairtrade.
In de nationale betoging van 11 januari in Brussel liep Oxfam wel nog mee, 'omdat dat een massaal evenement was dat het geweld tegen álle burgers in het conflict veroordeelde. Maar als je te vaak in zulke manifestaties meeloopt, loop je snel het risico dat jouw genuanceerd standpunt wordt verdraaid en dat de mensen gaan denken dat je partij kiest.'
Maar er is meer aan de hand, geeft Van Bockstal toe. 'Na de betoging in Brussel kregen we veel heftige mails van mensen die ons ervan beschuldigen mee te heulen met de “musulmaanse barbarijen,. We hebben zelfs doodsbedreigingen gekregen. Mede daarom hebben we beslist niet in Gent mee op te stappen. Ik merk dat we als schietschijf worden gebruikt door een fanatieke groep van mensen die uit zionistische, pro-Israëlische hoek komen. Dan wil ik voorzichtig zijn.'
Van Bockstal benadrukt nog dat Oxfam 'geen probleem heeft met Israël en met de Joodse gemeenschap' en 'nooit partij heeft gekozen'. 'Wij hebben altijd een genuanceerd standpunt ingenomen. Dat Hamas de Israëlische burgers met raketten bestookt, is even verwerpelijk als het geweld dat Israël gebruikt.'
Ngo's zoals Oxfam, 11.11.11, Pax Christi en Broederlijk Delen krijgen wel vaker haatbrieven. 'We hebben ermee leren leven', zeggen ze. Maar doodsbedreigingen gaan ver. Toch is Oxfam niet van plan om naar het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding te stappen. 'Dat zou alleen olie op het vuur gieten', zegt Van Bockstal. 'We hebben nood aan een genuanceerd debat. Op internationaal vlak werken we achter de schermen goed samen met Palestijnen én Israëliërs. Maar het evenwicht is broos. Dan moet je afwegen wat het belangrijkste is: ons werk of een betoging in Gent.'
Bron: DS
zondag 18 januari 2009
De hypocrisie van de Holocaust-industrie
Joods Actueel de zionistische propaganda bij uitstek in Antwerpen klaagt een aantal cartoons aan die in Arabische kranten zijn verschenen en bestempelt ze prompt als antisemitisch. De Holocaust is een verschrikkelijke gebeurtenis in onze Westerse geschiedenis, die ons collectief geheugen heeft gegrift met “Nooit meer”, maar dit geldt blijkbaar niet voor Israel die dezelfde nazi’s wilt overtreffen. De Holocaust-industrie gaat over lijken om elke terechte kritiek op de misdaden van Israel te smoren door in koor “Ant-Semiet” te roepen. En daar trappen helaas heel wat politici in.
De hypocrieten van Joods Actueel klagen deze cartoons hieronder aan, door ze antisemitisch te bestempelen maar publiceren prompt de Mohamed-cartoon op hun webstek. Hoe doorzichtig!
De hypocrieten van Joods Actueel klagen deze cartoons hieronder aan, door ze antisemitisch te bestempelen maar publiceren prompt de Mohamed-cartoon op hun webstek. Hoe doorzichtig!
Pro Palestina-acties in Brussel, Antwerpen, Mechelen en Ottignies
In ons land is vandaag op verschillende plaatsen betoogd tegen de oorlog in de Gazastrook. In de Brusselse Europese wijk kwam een duizendtal mensen op straat, in Antwerpen telde de politie 220 betogers, in Mechelen hielden 350 personen een vredeswake, en in het Waals-Brabantse Ottignies waren rond de 400 actievoerders present.
In Antwerpen betoogden 300 mensen, voornamelijk vrouwen en kinderen. Er waren geen incidenten bij de manifestatie, die werd georganiseerd door de Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslims (VOEM).
Volgende week zondag wil ook de Arabisch Europese Liga (AEL) betogen in Antwerpen. De onderhandelingen over een toelating voor die manifestatie lopen nog. Na de rellen bij de ontbinding van de eerste AEL-betoging op oudejaarsdag, moet de organisatie van de stad aan bepaalde voorwaarden voldoen, zoals het verzekeren van een interne ordedienst.
In de Europese wijk aan het Schuman-plein in Brussel kwam een duizendtal mensen samen. Het ging om mensen van alle leeftijden, met een grote aanwezigheid van kinderen. De betogers schreeuwden slogans tegen Israël, maar kloegen ook de passiviteit van de Europese Unie en de Verenigde Naties aan. Enkele spandoeken vergeleken het Israëlische optreden zelfs met de jodenvervolging tijdens de tweede wereldoorlog.
In Mechelen hielden ongeveer 350 Mechelaars, onder wie veel kinderen, na de middag een vredeswake voor Palestina op de Grote Markt. De wake werd georganiseerd door de GROM (Gemeentelijke Raad voor Ontwikkelingssamenwerking Mechelen) en de twee Mechelse moskeeën. Er waren toespraken en vier kinderen lazen gedichten voor van leeftijdsgenootjes uit Gaza.
De manifestatie verliep rustig. Enkel de Sint-Romboutstoren verstoorde de vijf minuten stilte voor de slachtoffers van de oorlog. De wake eindigde met het uiten van vredeswensen in drie talen en het oplaten van ballonnen, zwarte door de volwassenen als teken van rouw, witte door te kinderen als teken van hoop.
Ook in de straten van het Waals-Brabantse Ottignies werd door een 400-tal mensen betoogd zonder incidenten. De organisatoren hadden zelf heel wat mensen ingeschakeld die voor een ordentelijk verloop moesten zorgen en de lokale politie van Ottignies-Louvain-la-Neuve kreeg versterking van de federale politie om op alles voorbereid te zijn. Op kop van de stoet liepen kinderen en onder de deelnemers waren delegaties van de vakbond ABVV, de arbeidersbeweging ACW, en de Franstalige partijen PS en Ecolo.
Aan het eind van de betoging namen Kamerleden André Flahaut (PS) en Thérèse Snoy (Ecolo) het woord. "Geen enkele oplossing komt langs militaire weg en met wapens tot stand", zei Flahaut. Volgens hem kan een oplossing er enkel via een opheffing van de blokkade en bezetting van de Gazastrook komen. Thérèse Snoy zei van haar kant dat de bevolking van de Gazastrook "in de grootste openluchtgevangenis van de wereld" leefde. "Wij vragen coherentie aan de regering en de stopzetting van de uitvoer van Belgische wapens naar Israël via Bierset." (belga)
In Antwerpen betoogden 300 mensen, voornamelijk vrouwen en kinderen. Er waren geen incidenten bij de manifestatie, die werd georganiseerd door de Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslims (VOEM).
Volgende week zondag wil ook de Arabisch Europese Liga (AEL) betogen in Antwerpen. De onderhandelingen over een toelating voor die manifestatie lopen nog. Na de rellen bij de ontbinding van de eerste AEL-betoging op oudejaarsdag, moet de organisatie van de stad aan bepaalde voorwaarden voldoen, zoals het verzekeren van een interne ordedienst.
In de Europese wijk aan het Schuman-plein in Brussel kwam een duizendtal mensen samen. Het ging om mensen van alle leeftijden, met een grote aanwezigheid van kinderen. De betogers schreeuwden slogans tegen Israël, maar kloegen ook de passiviteit van de Europese Unie en de Verenigde Naties aan. Enkele spandoeken vergeleken het Israëlische optreden zelfs met de jodenvervolging tijdens de tweede wereldoorlog.
In Mechelen hielden ongeveer 350 Mechelaars, onder wie veel kinderen, na de middag een vredeswake voor Palestina op de Grote Markt. De wake werd georganiseerd door de GROM (Gemeentelijke Raad voor Ontwikkelingssamenwerking Mechelen) en de twee Mechelse moskeeën. Er waren toespraken en vier kinderen lazen gedichten voor van leeftijdsgenootjes uit Gaza.
De manifestatie verliep rustig. Enkel de Sint-Romboutstoren verstoorde de vijf minuten stilte voor de slachtoffers van de oorlog. De wake eindigde met het uiten van vredeswensen in drie talen en het oplaten van ballonnen, zwarte door de volwassenen als teken van rouw, witte door te kinderen als teken van hoop.
Ook in de straten van het Waals-Brabantse Ottignies werd door een 400-tal mensen betoogd zonder incidenten. De organisatoren hadden zelf heel wat mensen ingeschakeld die voor een ordentelijk verloop moesten zorgen en de lokale politie van Ottignies-Louvain-la-Neuve kreeg versterking van de federale politie om op alles voorbereid te zijn. Op kop van de stoet liepen kinderen en onder de deelnemers waren delegaties van de vakbond ABVV, de arbeidersbeweging ACW, en de Franstalige partijen PS en Ecolo.
Aan het eind van de betoging namen Kamerleden André Flahaut (PS) en Thérèse Snoy (Ecolo) het woord. "Geen enkele oplossing komt langs militaire weg en met wapens tot stand", zei Flahaut. Volgens hem kan een oplossing er enkel via een opheffing van de blokkade en bezetting van de Gazastrook komen. Thérèse Snoy zei van haar kant dat de bevolking van de Gazastrook "in de grootste openluchtgevangenis van de wereld" leefde. "Wij vragen coherentie aan de regering en de stopzetting van de uitvoer van Belgische wapens naar Israël via Bierset." (belga)
Survival Instinct or Jewish Paranoia?
In late 2002 Yonatan Shapira, a former Israeli Black Hawk helicopter pilot and a few of his fellow pilots published the Pilots’ Letter in which they said:
“We, veteran pilots and active pilots together, who served and still serve the State of Israel during long weeks each year, object to perform illegal and immoral orders of attacks that the State of Israel performs in the territories.
“We, who were raised to love the State of Israel and to contribute to the Zionist enterprise, refuse to take part in the attacks of the air force in concentrations of civilian population.
“We, for whom the IDF and the air force are inseparable parts of us, refuse to continue and harm innocent civilians.
“These actions are illegal and immoral and are a direct result of the ongoing occupation, which corrupts Israeli society as a whole.
“The continuation of the occupation delivers a mortal blow to the security of the State of Israel and to her moral strength.”
This letter came after a series of attacks on the densely populated enclave of Gaza. For Shapira and his fellow pilots the last straw came following a mission in which “a one-ton bomb was dropped (equal to a hundred suicide bombs) on a house in the Al-Deredg quarter in Gaza, one of the most crowded neighborhoods in Gaza, indeed in the whole world.” Shapira described how he and other pilots couldn’t sleep at night after and during these operations. This was despite a briefing by Dan Halutz Head of the Air Force at the time who said, “… everything taking place before the mission is justified according to my moral compass …” and his reassuring words: “Sleep well tonight … you executed this mission perfectly.”
Two days ago, on the 11th of January, Shapira participated in a program on Israeli radio in which he was confronted with a Lieutenant Colonel in the Israeli Air Force, pilot Ye’ohar Gal. Here is what Gal had to say:
“I think we should go at it more strongly. Dresden, Dresden. Devastate a city. At the end of the day we‘re told that war has changed. It is no longer tanks roaring ahead, we no longer face regular rank-and-file armies. Missiles are targeting population centers. It did not start today, nor yesterday. It has been the state of affairs for over a decade now. The Arab states have realized that it is very difficult, rather impossible to defeat us on the battlefield, so they have changed their warfare. The battle is now waged between the old lady in Jabalya and the old lady in Sderot or Ashdod. The entire people, from the old lady down to the child, are an army. An army that fights. I call them (Palestinians) a people — although I do not see them as such. A people is fighting another people. Civilians are fighting civilians. I tell you that we, as sons of Holocaust survivors, must know that this is the essence of our lives, coming from there: no one throws a stone at us. I'm not talking about missiles. No one will throw a stone at us for being Jews. And Yonatan (Shapira) is one of the people who have lost their survival instinct. As simple as that. He does not understand that a war of cultures is being waged here between the likes of him and the likes of myself. He is fighting for peace.
“I want peace too, like Yonatan…
“I want the Arabs of Gaza to flee to Egypt. That’s what I want. I want to destroy the city. Not necessarily the people in it.
“Make it crystal clear: no one is going to fire at us. Not a bullet from Gilo to Jerusalem, not a missile from Gaza to Sderot. I will not agree to a single bullet shot at us by the enemy. As soon as the enemy opens fire on me my survival instinct tells me to destroy the enemy. To defeat the enemy. If we do not defeat the Hamas — our deterrent force vis-a-vis the Arab states, who are also aspiring to destroy us one way or another — woe to us if we do not maintain this gap between us and them.” (Transcript Eyal Niv; Translation Tal Haran).
I have often written about Jewish trauma and its effects on Israeli outlook on life in general and on the way it treats the Palestinians in particular. I get the impression that people are not so interested in my psychological take on the conflict. The mainstream media seem to prefer purely political or economic analyses, and that’s what I read in most newspapers and see on TV channels like the BBC or the Australian ABC or SBS. But Gal’s sentiments, which I know are widely echoed in the Israeli media and public — I listen to Israeli radio, read the newspapers and blogs, and correspond with Israelis — prove once more that we are not dealing simply with politics here but with psychology and more specifically, the psychology of Jewish trauma. This trauma pre-dates the Holocaust and goes right back to early Jewish narrative about Jewish identity, right back to the stories of the Old Testament.
Gal says that Shapira lost his ‘survival instinct’ but what he calls survival instinct I call trauma-induced Jewish paranoia. Both Shapira and I have both lost our Jewish paranoia alongside a growing number of Jewish peace activists inside and outside Israel. And thank goodness we have, because it means that we have healed from Jewish trauma. As a result we are healthier more peaceful people, who do not see the world exclusively in adversarial terms. We no longer think about everything in terms of whether ‘it’s good for the Jews or not’, we do not believe that our life’s purpose is to preserve the Jewish people, and we can work as equals alongside non-Jewish people to promote peace. We no longer spend every waking moment worrying about anti-Semitism, as we were taught to do. We know it exists as do other forms of racism, but we do not allow it to define who we are, what we do, or what we think and feel about ourselves and about others. Being free from Jewish trauma means being free from fear of anti-Semitism.
Zionist Jews think I have gone insane because I don’t fear anti-Semitism and refuse to focus on it, but I think I have gone sane. I once received an email from an Israeli who said to me: ‘You are naïve and stupid but regardless, when they finally come to get you, you will run to us and we will still accept you with open arms’ to which I responded, ‘Thanks but I had my time in Israel and I’d rather take my chances elsewhere’. Trying to convince him that no one is coming to get me, was pointless.
These are not just the ramblings of one man. This echoes the feelings of the majority of Israeli Jews and most Zionist Jews. Even very educated people feel this way. ‘Because we were victims of anti-Semitism we can never relax and must always be vigilant in case a new enemy of the Jews will come to destroy us.’
Living with trauma is a terrible thing and it leads to precisely the sort of views and sentiments expressed by Gal, and the kind of crimes committed by Israel right now. Trauma that is a product of past hurts can make you believe that everyone hates you and wants to destroy you — now, always, not just in the past. Some people respond to trauma by becoming aggressive and frightening, to make sure it doesn’t happen to them again. Just like Gal says, ‘No one will throw a stone at us for being Jews’.
This is a human reaction to victimhood and as a psychotherapist I can understand it. Anyone can understand the desire to not be hurt again but the question is at what cost to oneself and to others? Together with the fierce determination to not be hurt again comes a perception of oneself as righteous and ‘better than’. Moreover, the former victim will hold survival as the highest value, above everything else. I am sad to say that the identity of the Jewish people is based entirely on survival. At least three important Jewish festivals are based on a story of a bloody victory over an enemy that sought to destroy the Jews, Passover, Purim and Hanukah. I stopped celebrating these festivals years ago because I find their real meaning offensive.
If life is only about survival it does not leave much energy for anything else. From what we know about the human brain we know that living with the belief that one is under constant existential threat can lead to tunnel vision, to short-term thinking, to lack of empathy, to constant stress. This ultimately leads to an isolationist mentality and an inability to see the humanity of others. This is Israel in 2009.
Note that Gal says, ‘for being Jews’. And this is another problem with trauma. It leads to blindness. Israelis don’t accept that their problem with the Palestinians was caused by the occupation. They really believe that it is because they are Jewish that the Palestinians are angry and attack them. Most Israelis do not even know that Israel committed ethnic cleansing in 1948. Most Israelis are convinced to the core that Israel is the ‘good guy’ in this story who has done no wrong, the small weak David standing in front of a giant anti-Semitic Goliath. To many Israelis the Palestinians are not the same as the Nazis but are the Nazis, the powerful, non-human, faceless, single-minded psychopathic murderers who were determined to exterminate the Jews for being Jews. When Israelis kill Palestinians they are killing Pharaoh and his army (Passover), Hamman and his 10 sons (Purim) and the Greek occupying army (Hanukah) over and over again. The Palestinians are the recipients of 2000 years of unresolved rage that has more to do with the past than the present. In therapy we call this ‘misplaced anger’. But I guess it is more comfortable for Israelis to blame Palestinian anger on anti-Semitism than to take responsibility for their real history.
The implications of seeing the conflict from within the lens of Jewish trauma are very serious. Can we really negotiate with this? Can we explain to Israelis that their perspective on life and on the conflict is seriously flawed? If we tried will they listen, and do the Palestinians have time to wait until they do? I know from the personal experience of having been born and raised in Israel, in a Jewish family, that this psychology is very powerful and very deeply embedded in one’s identity. To give up on it means to question everything one stands for, and that’s painful. It was very painful to me. But the cost of not doing it, we are seeing right now in Gaza and the Palestinians have experienced for a very long time usually away from the watchful eyes of the world.
It doesn’t help that Israel has a powerful friend in the US, a country whose collective mindset is very similar to that of Israel’s. As long as the US enables Israel’s blindness by vetoing any decision against it in the UN Security Council, by supporting Israel financially and militarily, there will be no reason for Israeli leaders to question their perception of reality. Israel needs real friends who with ‘tough love’ can save it from itself, who can help it see what it is unable to see. Indulging Israel’s trauma and blindness is costing the lives and wellbeing of Palestinians, and it is inexcusable.
Gal thinks that Shapira has no survival instinct but he is wrong. Shapira and others are doing what they are doing because they know that Israel’s survival is threatened by its very own actions, its own psychology, not by the Palestinians or anyone else. They are not worried that Israel will be attacked or that the Israelis ‘will be thrown into the sea’. They are worried about the social, emotional and spiritual cost to a society that has become one of the worst perpetrators of ethnic cleansing in modern history. Israel is falling apart from within, losing its humanity, its dignity and its identity, and they know it.
Gideon Levy a Ha’aretz newspaper reporter recently asked: “If Israelis were so sure of the rightness of their cause, why the violent intolerance they display toward everyone who tries to make a different case?”
http://www.avigailabarbanel.me.uk/survival-instinct.html
“We, veteran pilots and active pilots together, who served and still serve the State of Israel during long weeks each year, object to perform illegal and immoral orders of attacks that the State of Israel performs in the territories.
“We, who were raised to love the State of Israel and to contribute to the Zionist enterprise, refuse to take part in the attacks of the air force in concentrations of civilian population.
“We, for whom the IDF and the air force are inseparable parts of us, refuse to continue and harm innocent civilians.
“These actions are illegal and immoral and are a direct result of the ongoing occupation, which corrupts Israeli society as a whole.
“The continuation of the occupation delivers a mortal blow to the security of the State of Israel and to her moral strength.”
This letter came after a series of attacks on the densely populated enclave of Gaza. For Shapira and his fellow pilots the last straw came following a mission in which “a one-ton bomb was dropped (equal to a hundred suicide bombs) on a house in the Al-Deredg quarter in Gaza, one of the most crowded neighborhoods in Gaza, indeed in the whole world.” Shapira described how he and other pilots couldn’t sleep at night after and during these operations. This was despite a briefing by Dan Halutz Head of the Air Force at the time who said, “… everything taking place before the mission is justified according to my moral compass …” and his reassuring words: “Sleep well tonight … you executed this mission perfectly.”
Two days ago, on the 11th of January, Shapira participated in a program on Israeli radio in which he was confronted with a Lieutenant Colonel in the Israeli Air Force, pilot Ye’ohar Gal. Here is what Gal had to say:
“I think we should go at it more strongly. Dresden, Dresden. Devastate a city. At the end of the day we‘re told that war has changed. It is no longer tanks roaring ahead, we no longer face regular rank-and-file armies. Missiles are targeting population centers. It did not start today, nor yesterday. It has been the state of affairs for over a decade now. The Arab states have realized that it is very difficult, rather impossible to defeat us on the battlefield, so they have changed their warfare. The battle is now waged between the old lady in Jabalya and the old lady in Sderot or Ashdod. The entire people, from the old lady down to the child, are an army. An army that fights. I call them (Palestinians) a people — although I do not see them as such. A people is fighting another people. Civilians are fighting civilians. I tell you that we, as sons of Holocaust survivors, must know that this is the essence of our lives, coming from there: no one throws a stone at us. I'm not talking about missiles. No one will throw a stone at us for being Jews. And Yonatan (Shapira) is one of the people who have lost their survival instinct. As simple as that. He does not understand that a war of cultures is being waged here between the likes of him and the likes of myself. He is fighting for peace.
“I want peace too, like Yonatan…
“I want the Arabs of Gaza to flee to Egypt. That’s what I want. I want to destroy the city. Not necessarily the people in it.
“Make it crystal clear: no one is going to fire at us. Not a bullet from Gilo to Jerusalem, not a missile from Gaza to Sderot. I will not agree to a single bullet shot at us by the enemy. As soon as the enemy opens fire on me my survival instinct tells me to destroy the enemy. To defeat the enemy. If we do not defeat the Hamas — our deterrent force vis-a-vis the Arab states, who are also aspiring to destroy us one way or another — woe to us if we do not maintain this gap between us and them.” (Transcript Eyal Niv; Translation Tal Haran).
I have often written about Jewish trauma and its effects on Israeli outlook on life in general and on the way it treats the Palestinians in particular. I get the impression that people are not so interested in my psychological take on the conflict. The mainstream media seem to prefer purely political or economic analyses, and that’s what I read in most newspapers and see on TV channels like the BBC or the Australian ABC or SBS. But Gal’s sentiments, which I know are widely echoed in the Israeli media and public — I listen to Israeli radio, read the newspapers and blogs, and correspond with Israelis — prove once more that we are not dealing simply with politics here but with psychology and more specifically, the psychology of Jewish trauma. This trauma pre-dates the Holocaust and goes right back to early Jewish narrative about Jewish identity, right back to the stories of the Old Testament.
Gal says that Shapira lost his ‘survival instinct’ but what he calls survival instinct I call trauma-induced Jewish paranoia. Both Shapira and I have both lost our Jewish paranoia alongside a growing number of Jewish peace activists inside and outside Israel. And thank goodness we have, because it means that we have healed from Jewish trauma. As a result we are healthier more peaceful people, who do not see the world exclusively in adversarial terms. We no longer think about everything in terms of whether ‘it’s good for the Jews or not’, we do not believe that our life’s purpose is to preserve the Jewish people, and we can work as equals alongside non-Jewish people to promote peace. We no longer spend every waking moment worrying about anti-Semitism, as we were taught to do. We know it exists as do other forms of racism, but we do not allow it to define who we are, what we do, or what we think and feel about ourselves and about others. Being free from Jewish trauma means being free from fear of anti-Semitism.
Zionist Jews think I have gone insane because I don’t fear anti-Semitism and refuse to focus on it, but I think I have gone sane. I once received an email from an Israeli who said to me: ‘You are naïve and stupid but regardless, when they finally come to get you, you will run to us and we will still accept you with open arms’ to which I responded, ‘Thanks but I had my time in Israel and I’d rather take my chances elsewhere’. Trying to convince him that no one is coming to get me, was pointless.
These are not just the ramblings of one man. This echoes the feelings of the majority of Israeli Jews and most Zionist Jews. Even very educated people feel this way. ‘Because we were victims of anti-Semitism we can never relax and must always be vigilant in case a new enemy of the Jews will come to destroy us.’
Living with trauma is a terrible thing and it leads to precisely the sort of views and sentiments expressed by Gal, and the kind of crimes committed by Israel right now. Trauma that is a product of past hurts can make you believe that everyone hates you and wants to destroy you — now, always, not just in the past. Some people respond to trauma by becoming aggressive and frightening, to make sure it doesn’t happen to them again. Just like Gal says, ‘No one will throw a stone at us for being Jews’.
This is a human reaction to victimhood and as a psychotherapist I can understand it. Anyone can understand the desire to not be hurt again but the question is at what cost to oneself and to others? Together with the fierce determination to not be hurt again comes a perception of oneself as righteous and ‘better than’. Moreover, the former victim will hold survival as the highest value, above everything else. I am sad to say that the identity of the Jewish people is based entirely on survival. At least three important Jewish festivals are based on a story of a bloody victory over an enemy that sought to destroy the Jews, Passover, Purim and Hanukah. I stopped celebrating these festivals years ago because I find their real meaning offensive.
If life is only about survival it does not leave much energy for anything else. From what we know about the human brain we know that living with the belief that one is under constant existential threat can lead to tunnel vision, to short-term thinking, to lack of empathy, to constant stress. This ultimately leads to an isolationist mentality and an inability to see the humanity of others. This is Israel in 2009.
Note that Gal says, ‘for being Jews’. And this is another problem with trauma. It leads to blindness. Israelis don’t accept that their problem with the Palestinians was caused by the occupation. They really believe that it is because they are Jewish that the Palestinians are angry and attack them. Most Israelis do not even know that Israel committed ethnic cleansing in 1948. Most Israelis are convinced to the core that Israel is the ‘good guy’ in this story who has done no wrong, the small weak David standing in front of a giant anti-Semitic Goliath. To many Israelis the Palestinians are not the same as the Nazis but are the Nazis, the powerful, non-human, faceless, single-minded psychopathic murderers who were determined to exterminate the Jews for being Jews. When Israelis kill Palestinians they are killing Pharaoh and his army (Passover), Hamman and his 10 sons (Purim) and the Greek occupying army (Hanukah) over and over again. The Palestinians are the recipients of 2000 years of unresolved rage that has more to do with the past than the present. In therapy we call this ‘misplaced anger’. But I guess it is more comfortable for Israelis to blame Palestinian anger on anti-Semitism than to take responsibility for their real history.
The implications of seeing the conflict from within the lens of Jewish trauma are very serious. Can we really negotiate with this? Can we explain to Israelis that their perspective on life and on the conflict is seriously flawed? If we tried will they listen, and do the Palestinians have time to wait until they do? I know from the personal experience of having been born and raised in Israel, in a Jewish family, that this psychology is very powerful and very deeply embedded in one’s identity. To give up on it means to question everything one stands for, and that’s painful. It was very painful to me. But the cost of not doing it, we are seeing right now in Gaza and the Palestinians have experienced for a very long time usually away from the watchful eyes of the world.
It doesn’t help that Israel has a powerful friend in the US, a country whose collective mindset is very similar to that of Israel’s. As long as the US enables Israel’s blindness by vetoing any decision against it in the UN Security Council, by supporting Israel financially and militarily, there will be no reason for Israeli leaders to question their perception of reality. Israel needs real friends who with ‘tough love’ can save it from itself, who can help it see what it is unable to see. Indulging Israel’s trauma and blindness is costing the lives and wellbeing of Palestinians, and it is inexcusable.
Gal thinks that Shapira has no survival instinct but he is wrong. Shapira and others are doing what they are doing because they know that Israel’s survival is threatened by its very own actions, its own psychology, not by the Palestinians or anyone else. They are not worried that Israel will be attacked or that the Israelis ‘will be thrown into the sea’. They are worried about the social, emotional and spiritual cost to a society that has become one of the worst perpetrators of ethnic cleansing in modern history. Israel is falling apart from within, losing its humanity, its dignity and its identity, and they know it.
Gideon Levy a Ha’aretz newspaper reporter recently asked: “If Israelis were so sure of the rightness of their cause, why the violent intolerance they display toward everyone who tries to make a different case?”
http://www.avigailabarbanel.me.uk/survival-instinct.html
zaterdag 17 januari 2009
De Israëlische nazi's en de Palestijnse Bondgenoten
The latest Israeli slaughter in Gaza and the rockets of Hamas in the context of Allied "Good War" morality
by Michael Hoffman
Copyright©2008. All Rights Reserved
www.RevisionistHistory.org
The latest Israeli war crime in Gaza reminds me of a central idea of a book I hope to one day complete on the Cryptocracy's great game with Islam, in this case pertaining to the morality message of World War II.
In World War II the Allies conducted themselves, as Franklin Roosevelt stated, as though the entire German people were collectively involved in a conspiracy against civilization. With this rationale in hand, the Allies proceeded to terrorize the German people as no people have ever been terrorized by a state. Every instrument of the terrorist was employed: assassination, bombing and mass murder. Rather than being condemned or prosecuted, the Allied terrorism was characterized as history's one, certain "Good War" and I will not exhaust you with a litany of the other sterling sobriquets with which moralists and alleged humanitarians have laurel-wreathed the Allied bloodbath.
The Muslims, along with the rest of the world, observed the Allied morality play and in the midst of the West's media blitz have had a center seat at all of the movies, documentaries and official commemorations of the heroism and goodness of the Allied attacks on civilians, on the basis that the Germans, including German women, children, infants and the unborn of pregnant German mothers, were occupiers, colonizers, aggressors and exterminators who got what they deserved.
I have witnessed no serious attempt anywhere across the spectrum of western public opinion to overthrow World War II Allied morality. If anything, it has become more extravagant in its claims of moral purity and ethical crusading.
The Palestinians, having learned the lesson of World War II as perpetually imparted by Hollywood and New York, identify the Israelis as Nazis who colonize, occupy and yes, exterminate -- in so far as they are able in a media age where little is done in secret that escapes hand-held video cameras and Internet blogs.
For example, in the Gaza ghetto, for years the Israelis have forced 1.5 million people to go without food, medical care, heating fuel, electricity, clean water and facilities and infrastructure necessary to life or even a half-way decent standard of living. In response to these Nazi-like actions by the Zionists, Hamas fires primitive rockets at Zionist civilians. The West tends to see only the Hamas rockets, not the record of Israeli mass murder, dispossession and occupation which led to the rocket fire.
According to the Allied logic of World War II, Hamas is completely in the right and nothing Hamas does to the Nazi-Israelis is wrong; in fact, the Hamas rocket fire must be classed, by Allied logic, as a step on the path toward civilization and against barbarism.
This writer believes that attacks on civilians are always wrong, whether they be German, Palestinian or Israeli. But the West can't have it both ways: it can't teach, as it has for generations, that one may burn and slaughter German civilians righteously, without restraint of any kind, and then celebrate that terrible carnage for the next six decades in every possible forum, while telling Hamas and the Palestinians that they dare not imitate the Allied/World War II example. Muslims have no regard for western hypocrisy and they will hurl themselves at the Israelis as the Allies hurled themselves at the Germans and this will probably continue for as long as the Allied slaughter of Germans is held to be the gold standard of ethical conduct in war.
Those who uphold the myth of Allied morality ought to uphold Palestinian resistance to Israeli conquest and slaughter. In view of this, the Israeli-Nazi attacks today in Gaza will only further enflame the resolve of Arabs and Muslims throughout the world to resist by any means -- including guns and bombs -- the "collectively guilty" 21st century Israeli people, just as the Allies murdered, burned and bombed the "collectively guilty" German people of the 1940s. Few in the West today view the Allies as terrorists and few in Islamic countries view Hamas as terrorist.
The next "Good War" has only just begun.
Hoffman is co-author of The Israeli Holocaust Against the Palestinians. His latest work is Judaism Discovered: A Study of the Anti-Biblical Religion of Racism, Self-Worship, Superstition and Deceit, now in its second printing, in spite of having been banned by Amazon.com (the only book about Judaism which has that distinction). Ordering information is here: http://www.revisionisthistory.org/page1/news.html
by Michael Hoffman
Copyright©2008. All Rights Reserved
www.RevisionistHistory.org
The latest Israeli war crime in Gaza reminds me of a central idea of a book I hope to one day complete on the Cryptocracy's great game with Islam, in this case pertaining to the morality message of World War II.
In World War II the Allies conducted themselves, as Franklin Roosevelt stated, as though the entire German people were collectively involved in a conspiracy against civilization. With this rationale in hand, the Allies proceeded to terrorize the German people as no people have ever been terrorized by a state. Every instrument of the terrorist was employed: assassination, bombing and mass murder. Rather than being condemned or prosecuted, the Allied terrorism was characterized as history's one, certain "Good War" and I will not exhaust you with a litany of the other sterling sobriquets with which moralists and alleged humanitarians have laurel-wreathed the Allied bloodbath.
The Muslims, along with the rest of the world, observed the Allied morality play and in the midst of the West's media blitz have had a center seat at all of the movies, documentaries and official commemorations of the heroism and goodness of the Allied attacks on civilians, on the basis that the Germans, including German women, children, infants and the unborn of pregnant German mothers, were occupiers, colonizers, aggressors and exterminators who got what they deserved.
I have witnessed no serious attempt anywhere across the spectrum of western public opinion to overthrow World War II Allied morality. If anything, it has become more extravagant in its claims of moral purity and ethical crusading.
The Palestinians, having learned the lesson of World War II as perpetually imparted by Hollywood and New York, identify the Israelis as Nazis who colonize, occupy and yes, exterminate -- in so far as they are able in a media age where little is done in secret that escapes hand-held video cameras and Internet blogs.
For example, in the Gaza ghetto, for years the Israelis have forced 1.5 million people to go without food, medical care, heating fuel, electricity, clean water and facilities and infrastructure necessary to life or even a half-way decent standard of living. In response to these Nazi-like actions by the Zionists, Hamas fires primitive rockets at Zionist civilians. The West tends to see only the Hamas rockets, not the record of Israeli mass murder, dispossession and occupation which led to the rocket fire.
According to the Allied logic of World War II, Hamas is completely in the right and nothing Hamas does to the Nazi-Israelis is wrong; in fact, the Hamas rocket fire must be classed, by Allied logic, as a step on the path toward civilization and against barbarism.
This writer believes that attacks on civilians are always wrong, whether they be German, Palestinian or Israeli. But the West can't have it both ways: it can't teach, as it has for generations, that one may burn and slaughter German civilians righteously, without restraint of any kind, and then celebrate that terrible carnage for the next six decades in every possible forum, while telling Hamas and the Palestinians that they dare not imitate the Allied/World War II example. Muslims have no regard for western hypocrisy and they will hurl themselves at the Israelis as the Allies hurled themselves at the Germans and this will probably continue for as long as the Allied slaughter of Germans is held to be the gold standard of ethical conduct in war.
Those who uphold the myth of Allied morality ought to uphold Palestinian resistance to Israeli conquest and slaughter. In view of this, the Israeli-Nazi attacks today in Gaza will only further enflame the resolve of Arabs and Muslims throughout the world to resist by any means -- including guns and bombs -- the "collectively guilty" 21st century Israeli people, just as the Allies murdered, burned and bombed the "collectively guilty" German people of the 1940s. Few in the West today view the Allies as terrorists and few in Islamic countries view Hamas as terrorist.
The next "Good War" has only just begun.
Hoffman is co-author of The Israeli Holocaust Against the Palestinians. His latest work is Judaism Discovered: A Study of the Anti-Biblical Religion of Racism, Self-Worship, Superstition and Deceit, now in its second printing, in spite of having been banned by Amazon.com (the only book about Judaism which has that distinction). Ordering information is here: http://www.revisionisthistory.org/page1/news.html
Zionistenslaaf Balkenende krijgt schoenen toegegooid
Twee- tot driehonderd mensen hebben op de Dam in Amsterdam schoenen gegooid naar beeltenissen van onder anderen premier Jan Peter Balkenende (CDA). Dat heeft een woordvoerder van de protestactie tegen de aanvallen van het Israëlische leger op de Gaza-strook gezegd. De actie is rustig verlopen, zegt een woordvoerder van de politie.
Ook schoenen voor Olmert
Ook afbeeldingen van de Israëlische president Ehud Olmert, vertrekkend president George Bush van de VS en president Hosni Mubarak van Egypte moesten eraan geloven. De actie richtte zich tegen degenen die volgens de organisatie het geweld van Israël steunen. "Door hun steun kan Israël doorgaan", zegt de woordvoerder van de organisatie.
De sfeer tijdens de actie in Amsterdam was volgens de organisatie goed. "De mensen waren strijdbaar." De actie begon rond 13.00 uur en duurde ongeveer twee uur. De schoenen, mensen waren geadviseerd oude exemplaren mee te nemen, zijn na afloop opgeruimd.
Iraakse journalist
Het gooien van schoenen is overgenomen van de Irakese journalist Muntadar al-Zeidi, die medio december vorig jaar president Bush bekogelde met schoenen. Bij het gooien van de schoenen, die Bush overigens ontdook, riep hij: "Dit is een afscheidskus, hond. Dit is voor de weduwen, de wezen en degenen die gedood zijn in Irak." In Irak geldt het als een gebaar van diepe minachting als je iemand de zool van je schoen laat zien. Iemand een schoen naar het hoofd gooien is vele malen erger.
Ook schoenen voor Olmert
Ook afbeeldingen van de Israëlische president Ehud Olmert, vertrekkend president George Bush van de VS en president Hosni Mubarak van Egypte moesten eraan geloven. De actie richtte zich tegen degenen die volgens de organisatie het geweld van Israël steunen. "Door hun steun kan Israël doorgaan", zegt de woordvoerder van de organisatie.
De sfeer tijdens de actie in Amsterdam was volgens de organisatie goed. "De mensen waren strijdbaar." De actie begon rond 13.00 uur en duurde ongeveer twee uur. De schoenen, mensen waren geadviseerd oude exemplaren mee te nemen, zijn na afloop opgeruimd.
Iraakse journalist
Het gooien van schoenen is overgenomen van de Irakese journalist Muntadar al-Zeidi, die medio december vorig jaar president Bush bekogelde met schoenen. Bij het gooien van de schoenen, die Bush overigens ontdook, riep hij: "Dit is een afscheidskus, hond. Dit is voor de weduwen, de wezen en degenen die gedood zijn in Irak." In Irak geldt het als een gebaar van diepe minachting als je iemand de zool van je schoen laat zien. Iemand een schoen naar het hoofd gooien is vele malen erger.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
